முறைப்பாடுகள் ஏதுமில்லை – இமையம்
நாற்பதாண்டு காலப் படிப்பு எனக்குச் சொல்லித் தந்தது, ‘பேசாமலிரு’ என்பது. என்னுடைய வேலை பேசுவதல்ல, நான் பேச்சாளனுமல்ல. எழுத்தாளன். என்னுடைய எழுத்துகள் குறித்து நானே சிலாகித்துப் பேசுவது அசிங்கம். சில எழுத்தாளர்களுடைய பேச்சை இலக்கிய விழாக்களிலும், யூ-டியூப் சேனல்களிலும் கேட்ட பிறகு, சம்பந்தப்பட்ட எழுத்தாளர்களுடைய கவிதைகளை, சிறுகதைகளை, நாவல்களைப் படிப்பதற்குச் சிரமமாக இருந்தது.
கவிதைகளில், சிறுகதைகளில், நாவல்களில் எழுத்தாளர்களின் குரல்களே அதிகமாகக் கேட்கின்றன. சற்று சத்தமாகவும் கேட்கிறது. கதாபாத்திரங்களின் குரல்களைக் கேட்க முடியவில்லை. என்னுடைய பேச்சுகளின் வழியாக நான் எழுதிய சிறுகதைகளுக்கு, நாவல்களுக்கு உயிர்கொடுக்க முயல மாட்டேன். அப்படி முயன்றால் என்னுடைய எழுத்துகளுக்கு வேறு துரதிர்ஷ்டம் எதுவும் இருக்க முடியாது. நாடக இயக்குநர்களும், திரைப்பட இயக்குநர்களும் திரைக்குப் பின்னால்தான் இருப்பார்கள். எழுத்தாளனுக்கும் அதுதான் விதி. தன்னுடைய எழுத்துகளிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்வது. தூரமாகப்போய்விடுவது.
அபூர்வமாக நிகழும் விவரிக்க முடியாத அமைதியில் படைப்புக்கான மனநிலை உருவாகும். படைப்பும். பேசுவதனால் அல்ல. தறி, நூல், நெய்தல் – இதுதான் எழுத்து. அதற்குப் பெரிதும் துணை நிற்பது அமைதி, மௌனம்.
என் வாழ்நாள் முழுவதும் நல்ல மாணவனாக, சீடனாகக் கற்பது மட்டுமே வேலையாக இருக்க வேண்டும். ஆசிரியனாக அல்ல. பேச்சாளனாக அல்ல. எனக்கு நானே காவடி தூக்கிக்கொள்ள மாட்டேன். என்னை நானே கட்டிப் பிடித்துக்கொள்ள மாட்டேன். எழுத்தில் புதிய சாத்தியங்களை, புதிய எல்லைக் கோடுகளை, உருவாக்கி, அவற்றை நானே அழித்து, புதிய எல்லைக் கோடுகளை உருவாக்க முயல்வது. தேடுவது. கண்டடைவது. எழுத்துப் பயிற்சி.
பிரபலமான எழுத்தாளர், பரிசு பெற்ற எழுத்தாளர் என்ற அடைமொழிகள் என்னைக் கூசச் செய்கின்றன. எழுத்தாளனின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையோடு அவர் எழுதிய படைப்புகளைப் பொருத்தி ஒப்பிட்டுப்பார்க்க வேண்டுமா, வேண்டாமா? எழுத்துதான் முக்கியம். எழுத்தாளன் அல்ல. அவனுடைய தனிப்பட்ட வாழ்க்கை அல்ல.
“போதிய அங்கிகாரமில்லை”என்று நான் இதுவரை முறைப்பாடு சொன்னதில்லை. இனியும் சொல்ல மாட்டேன்.
No complaints – Imayam; Translated by Kavitha Muralitharan
The lesson I have learned from my forty-year-old reading is this: Do not speak. My job is not to be the speaker, I am neither an orator. I am a writer. It is shameful to speak highly of my own writing. After hearing the speeches of some writers on YouTube Channels and Literary events, it was difficult for me to read their novels and short stories.
The writers' voices are heard most in poems, short stories, and novels. It is loud. I am unable to hear the voices of the characters. I wouldn’t try to give life to my novels and short stories through my speeches. If I tried so, there couldn’t be a more unfortunate thing to happen to my words. Theatre directors and film directors stay behind the screens. The writer meets with the same fate. He will have to free himself from his words. Maintain a distance.
A mood for creativity happens in an inexplicable silence that is rare. A work of creativity too. Not by speaking. Loom, yarn, and weaving – this is writing. Silence and peace greatly support it.
As a good student and a disciple, I must learn throughout my life. Not as a teacher. Neither as a speaker. I wouldn’t blow my own trumpet. I wouldn’t hug and pat myself on the back. To attempt to create new possibilities and borders in writing and then to erase them myself and create a new border. It is a quest. It is a finding. Writing is practice. Epithets like a famous writer or an award-winning writer make me cower. Should a writer’s personal life be compared with his works? Writings are important. Not the writer. Not his personal life.
I have never complained till now about not getting ‘enough recognition.’ Neither will I in the future
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக