புதன், 3 நவம்பர், 2021

மயாணத்தில் பயமில்லை – விமர்சனம் – S.சிவக்குமார்

 Quite recently Manushya Puthran had come out with the 200th issue of “Uyirmai”. I happened to read Thiru Imayam’s story “Mayanathil Bayamillai” (There is no fear at the burial grounds). And a few words:


At the outset let us look at the place at which the story is set. It is not one of those parks, or a decent hotel or the proverbial railways station where the story begins or ends with a send-off. Now now…..Mind you it is the burial ground. The place where there could be a transaction among bodies, about bodies. And the two protagonists (2?) are women! Ordinary women! To what extent the author has probed and understood the mind of women is reflected in this story.


There is this girl who is on a job-routine that involves planning the final send-off to dead-bodies. She determines their further destiny (words are mine) Yes. She is the pit-digger, if you like that word. She is Sita for you. The other is Nagamani who is the helper who has come with mason Palanichami. The story develops through the gradual conversation that occurs between these two.

You know “Uyirmai” is priced at Rs.50 and is readily available at the book stalls. The point is, reading the story first-hand, directly, would be so different. There are plenty of memorable moments each would relish according to their taste, bringing up and orientation. So……..I desist from placing the story in its full form before you. I may be excused………..  

Certain portions left me dumbfounded in this story. Methought it would be better to mention those with the reasons thereof! (Government language? Inevitable!)

These days I never sit to browse or read a book, be it the incomparable S V Rajadurai orSujatha.

“This mason has given me a job in the burial ground. With these thoughts at the back of her mind, Nagamani was oblivious to the surroundings till now” says the author. Now this attitude I have noticed among the TNEB workers who attend to our cable-faults that periodically crop up. So please understand that this intense concentration is not confined to software professional alone. Even men who do such low-end jobs get insulated from the outside world and mind their work.

 

Sita inspects whether she has dug the pit properly. And Imayam says, “The way in which she looked at it,was like looking with admiring eyes at a new born babe”. Stop. Whom are you teasing, dear author? Was it from the imagination of the observer Nagamani or your own? Tell me, honestly.

 

Nagamani casts a hard inquisitive look at Sita. “Doesn’t look like a married woman? does she? Not even a thread woven around her neck. If you are longing for a more descriptive account here is it” The nose-stud had turned black and it wasn’t “pure” gold after all. Nakli hai bhai nakli hai!

Don’t you get scared being alone here. This is Nagamani’s question. Oh! And what an answer from Sita: I have been here for 22 years. No ghost has come upon me. But I get sacred to walk on the roads. These men and their looks, devouring looks! An innocent uttering a simple yet profound truth!

And when she talks on the mobile with her grand dad, “Oh! You bloke! Is the beedi right in your mouth as you are talking to me?” Knowing well that it is difficult to wean him from this habit, Sita yet hopes as they say against hope!

What you….You keep questioning endlessly? In her own euphemistic way Sita asks of Nagamani” Your job here……….Are you a helper to the mason or you job is here to ask me all the questions possible?” A sense of controlled humour!

 

“I may not be able to provide a mouthful to others. Dead Bodies…Yes why not I compensate by dropping my handful of mud on their bodies. That is the reason why I am here” Can an illiterate (unpad as the say in Hindi) think this far and make such pristine statements? All thinking has been original….Let us travel back to Parasakthi. Kalainjar has put forth through Gunasekaran, a delineation of sorts at the court. Marshalling language, points what precision and sagacity. Till this it is undecided whether the credit would go to Kalainjar or Sivaji Ganesan?

Sita “The bloody stomach doesn’t it have any sense of self-respect?” A curse on the stomach!

“As long as we are women men will look at us” Sita says so and may sound philosophical. will be looked and the following is queerer still “May be another ten years. Then what is there to look for in us?”

 

“That day when we came here carrying the corpse of my father….well and this became the place in which I have been brought up, nurtured and what have you?”And see the place she owns!

 

Nagamani is allotted on para. But the main heroine is Sita. In the para that is given to Nagamani she narrates her story briefly. What matters ultimately is the interest in the story!

Parting is part of life, it is held. And see how does this happen? “Tomorrow if I cook some food and bring it here, will you eat that?” asks Nagamani. Kind of tit for tat…..”Why should you bring food from that distance? As long as you come here for work, I will bring cooked food for you”

 

Nagamani is almost speechless but musters enough courage to say “You are such a matured person”

 

What captivated and glued me to my seat was this. Yes, the milieu for the story. And the cast. Two women. When two women meet….you know……….The talk will mostly be pointless.But these talk of life with all its ramifications. The story is created through these conversations. Each one watches the other “slyly”. Only appreciatively, but. They find they are on the same wavelength. Ordinary women, both of them….They have almost lost their lives to the cruel hand of destiny. But have the will to live and want to live as much as it life affords them. Methought that Nagamani was the observer, Sita the protagonist.

 

Year back Sri Balu Mahendra made a seral “Kathai Neram” episodical, based on class stories like these. Will someone come forward? Dreaming is my birthright and fructification….well GOK(God only knows)!

 

 

 

4 கருத்துகள்:


  1. தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கும் கவிஞர்களுக்கும் மொழிபெயர்ப்பாளர்களுக்கும் தேவையான கருவிகளை www.valaithamil.com இணையதளத்தில் கண்டறியலாம்.

    மேலும் வலைத்தமிழ் நடத்தும் கதை & கவிதைப் போட்டிகளில் கலந்துகொண்டு ரூ.1000 வரை பரிசு வெல்லும் வாய்ப்பையும் பெறுங்கள்.

    பதிலளிநீக்கு
  2. http://socratesjr2007.blogspot.com/2021/12/blog-post_23.html எங் கதே - புத்தகம் அறிமுகம். ஆசிரியருக்கு நன்றி.

    பதிலளிநீக்கு
  3. கிராமத்தில் Living together வாழ்க்கை. அதில் எழும் சிக்கல்கள் தான் கதை. சம காலத்தில் திருமணம் செய்து கொண்ட வாழ்க்கையிலேயே தம்பதிகளிடையே புரிதல்கள், பொருளாதாரம், செக்ஸ் என ஆயிரத்தெட்டு பிரச்சனைகள் எழும் பொழுது, கல்யாணம் முடிக்காமல் வாழ்வது என்பது தெரிந்தே இன்னும் ஆயிரம் பிரச்சனைகளை இழுத்துப் போட்டுக்கொள்வது தான்!



    நாயகன், நாயகி இருவரும் விட்டேத்திகளாக தான் இருக்கிறார்கள். நாயகிக்கு வேலை இருக்கிறது. விதவை திருமணம் செய்தால், அரசு வேலை கூட போய்விடலாம். அவள் ஓரளவு பொருளாதார பின்புலம் உள்ளவள் தான். அவளின் இயல்புக்கு வேறு ஒரு வேலை கூட தேடிக்கொண்டிருக்கலாம் நாயகன் அவளிடம் மயங்கி கிடக்கிறான். கல்யாணம் முடித்துக்கொள்ளலாம். வேலைக்கு போகச் சொல்லியிருந்தால் அவனும் கூட போயிருப்பான். சமூக ஒழுங்கு என்று மட்டும் இல்லாமல், இருவருக்குள்ளும் ஒரு கமிட்மெண்ட் வருவதற்காகவது திருமணம் செய்திருக்கலாம். செய்யவில்லை.

    ஒரு சண்டையின் பொழுது, ” என்னை திருமணம் செய்துகொள்.நான் வேலையை விட்டுவிடுகிறேன். வேலைக்கு போய் எனக்கு சோறு போடு” என நாயகி கோபமாய் சொல்வாள். அவன் அதை சட்டை செய்யமாட்டான். நாயகியை விட நாயகன் இன்னும் விட்டேத்தியான ஆள்.



    ஒரு திருடன் கூட தன் நிலைக்கு நியாயம் கற்பித்துக்கொண்டு தான் வாழ்வான். இல்லையெனில் அவன் குற்ற உணர்வே அவனை கொன்றுவிடும். நாயகன் நாவலின் முழுமைக்கும் தன்னைத்தானே அவ்வளவு தாழ்த்திக்கொள்கிறான். அவனின் இருப்புக்கு அவன் ஏதோ நியாயம் கற்பித்துக்கொண்டு தான் வாழமுடியும். ஆசிரியர் முடிவு செய்து படிக்கும் வாசகனை அவனை வெறுத்து ஒதுக்கும்படி செய்திருக்கிறார்.



    நாயகன் வேலைக்கு செல்வதில்லை. தமிழகத்தின் இப்போதைய டிரெண்ட் என்னவென்றால், இப்படி வெட்டியாக சுற்றுகிறவர்கள் எல்லாம் குடிகாரர்களாக, குடிநோயாளிகளாக மாறியிருப்பார்கள். நாயகன் மண்டையில் தாறுமாறாக யோசிக்க கூடிய ஆள். குடியும் சேர்ந்திருந்தால், அந்த உறவு எப்பொழுதோ முறிந்துபோயிருக்கும். இதெல்லாம் நம் கற்பனை. அதனால் ஒதுக்கி வைத்துவிடுவோம்.



    நாயகின் பின்புலம் கிராம பொருளாதாரத்தில் இருந்தவன் தான். ஆகையால், நிலவுடமை பண்பாட்டில் தான் வாழ்கிறான். பெண்ணை உடைமை பொருளாக தான் பார்ப்பான். கதைப்படியே அப்படித்தான் பல முறை சிந்திக்கிறான். அந்த திசையில் தான் கதையின் இறுதி பக்கங்களில் ஒரு முடிவை நோக்கி நகர்கிறான். ஆகையால் இறுதி டிவிஸ்ட் முடிவு எடுப்பதெல்லாம் ஆசிரியரின் ஆசையாக இருக்கும். அவன் என்ன நோக்கத்தில் போனானோ அதை செய்வதற்கு தான் 100% சாத்தியம்.



    கிராமத்துப் பின்னணியில் நாயகனின் குடும்பத்திற்கு தெரிந்தும் பல ஆண்டுகளாக இந்த உறவை விட்டுவைக்கிறார்கள் என்பது சாத்தியமில்லாத ஒன்று. பையனை ஒன்றும் சொல்லாமல் வீடேறி பெண்ணை மிரட்டுவார்கள். சில வருடங்களுக்கு பிறகு மூன்று தங்கைகளும் நாயகி வீட்டுக்கு போய் ஒரு கலாட்டா செய்வார்கள். அது எப்போதோ நடந்திருக்கும்.



    இன்னும் விவாதிப்பதற்கு நாவலில் பல அம்சங்கள் இருக்கின்றன. நீண்டு விடும் என்பதால் இத்தோடு நிறுத்திக்கொள்கிறேன்.



    இமையம் எனக்கு பிடித்த எழுத்தாளர்களில் ஒருவர். ஆசிரியர். சமூக செயல்பாடுகளில் தன்னை இணைத்துக்கொண்டவரும் என்பதால், அவர் மீது மிகுந்த மரியாதை இருக்கிறது. இமையத்தின் சிறுகதைகள் அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய் படித்திருக்கிறேன். இப்பொழுது தான் அவருடைய முழு நாவலை படித்திருக்கிறேன்.



    நாயகனின் பார்வையில் மட்டும் மொத்த நாவலும் நகர்கிறது. ஏன் இந்த வடிவத்தை தேர்ந்தெடுத்தார் என தெரியவில்லை. நாயகியின் பார்வையை நம்மால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. வட்டார வழக்கில் நாவல் எழுதப்பட்டிருந்தாலும், மிகவும் சிரமப்படுத்தவில்லை என்பது எனக்கு ஆறுதலாய் இருந்தது. அவருடைய மாஸ்டர் பீஸ் சொல்லப்படுகிற நாவலை விரைவில் படித்துவிடவேண்டும் என முடிவு செய்திருக்கிறேன்.



    அனைவரும் படிக்கவேண்டிய நாவல். படியுங்கள்.

    பதிலளிநீக்கு