கைவிடப்படும் எழுத்துகள் – இமையம்
1984இலிருந்து கவிதை, சிறுகதை, நாவல், கட்டுரை என்று படிக்க ஆரம்பித்தேன். 1987இல் ‘கோவேறு கழுதைகள்’ என்ற முதல் நாவலை எழுதினேன். அது 1994இல் நூல் வடிவம் பெற்றது. ‘கோவேறு கழுதைகள்’ நாவலுக்குப் பிறகு ஐந்து நாவல்கள், ஆறு சிறுகதைத் தொகுப்புகள், ஒரு நெடுங்கதை என்று எழுதியிருக்கிறேன். கொஞ்சம் அதிகம்தான். நான் இதுவரை எழுதிய நாவல்களுக்காக, சிறுகதைத் தொகுப்புகளுக்காக, நெடுங்கதைக்காகத் தனிநபரின் ஆதரவையோ, குழு, நிறுவனம், அமைப்பு போன்றவற்றின் ஆதரவையோ கோரி நின்றதில்லை. சிறுகதையை, நாவலை அச்சுக்கு அனுப்பிய பிறகு அவற்றை நான் கைவிட்டுவிடுவேன். திறன் இருந்தால் உயிர் பிழைத்துக்கொள்ளட்டும் என்று. என்னுடைய சிறுகதைகளுக்கு, நாவல்களுக்குத் திறன் இல்லையென்றால் சாகட்டும் என்று நானே சாபமிட்டுவிடுவேன். செடிகள், கொடிகள், மரங்கள் அனைத்தும் தம்முடைய வேர்களின் பலத்தில்தானே நிலைத்து நிற்கின்றன?
எழுத்தாளன் தையல்காரன் மாதிரி. வார்த்தைகளைச் சரியான விதத்தில் சேர்த்து, கோர்த்து எழுதுவதற்கு எழுத்தாளன் ஒரு உதவியாளன் மட்டுமே. நான் எழுதும்போது எழுத்தில் என்னையே அடையாளம் காண்கிறேன். ஒரு சிறுகதையை, நாவலை எழுதும்போது இதை எழுதுவதற்காக மட்டுமே நான் பிறந்தேன் என்று உறுதியாக நம்புகிறேன்.
ஒரு சிறுகதைக்கு இதுதான் முடிவு, உச்சம் என்று முடிக்கும்போது, ஒரு நாவலுக்கு இதுதான் முடிவு, உச்சம் என்று முடிக்கும்போது, நான் எழுதி முடித்தது முடிவல்ல, உச்சமல்ல. அது மற்றொரு சிறுகதையின், மற்றொரு நாவலின் தொடக்கமாக இருக்கிறது. படைப்பின் முடிவு பின்னால் நகர்ந்துபோய்விடுகிறது. எழுத்துச் சுழல். ஒவ்வொரு ஆசையும் ஒரு புதிய ஆசையை உண்டாக்குகிறது. ஒவ்வொரு கேள்வியும் ஒரு புதிய கேள்வியை உருவாக்குகிறது.
தன் முனைப்பில் எழுதுவது இலக்கியம் அல்ல. எழுதுதல் என்பது ஞானமடைதல். ஞானமடைதலில் வெற்றி தோல்வி இருக்கிறதா? வெற்றிக்கும் தோல்விக்கும் இடையில் எவ்வளவு தூரம் இருக்கிறது? தெரியவில்லை. எழுத்தாளன் போதனையாளன் அல்ல. மதவாதி அல்ல. எழுத்துகளைக் கண்டுபிடிப்பவன். படிப்பதும், எழுதுவதும் அமைதியைத் தேடச் சொல்கிறது. பாறை போன்ற அமைதியில் என் எழுத்துகளைக் கைவிட்டுவிடுகிறேன். அவையும் என்னைக் கைவிட்டுவிடுகின்றன. கைக்கொள்ளுதல் மட்டுமல்ல, கைவிடுதலும் இலக்கியம்தான்.
மன்னித்தலின்போது சிரிப்பு உண்டாகிறது. சிரிக்கும்போது மன்னித்தல் சாத்தியமாகிறது. இலக்கியத்தின் பலனும் இதுவே. மடங்களை உருவாக்குவது, மடாதிபதி ஆவதல்ல.
நான் படித்ததும், எழுதியதும் எனக்குக் கற்றுத் தந்தது இதுவே.
Abandoned words- Imayam Translated by Kavitha Muralidharan
I started reading poems, short stories, novels, and essays in 1984. In 1987, I wrote my first novel Beasts of Burden (Koveru Kazhuthaigal). It was published as a book in 1994. After Beasts of Burden, I have written five novels, six short story collections, and a long story. It is slightly on the higher side. I have not sought the support of any institution, organization, or group for the novels, short story collections, or long stories I have written until now. I abandon the short story or the novel once I send them to print. If they can, let them survive. I abandon them after cursing them - If my short stories or novels are not effective, let them die. Plants, creepers, and trees survive on the strength of their roots – don’t they?
A writer is like a tailor. He is merely an assistant in joining and weaving the words together in the right way. When I write, I see my identity in my words. When I write a short story or a novel, I strongly believe I was born to write it.
When I complete a short story with a climax and an end, when I complete a novel with a climax and an end, I don’t really write the end or the climax. It is the beginning of another short story or a novel. The end of the work takes a backseat. The vortex of the words. Each desire leads to another, new one. Each question leads to a new one. Self-centered writing is not literature. Writing is the attainment of wisdom. Is there a victory or defeat in the attainment of wisdom? What is the distance between victory and defeat? I don’t know. A writer is not a preacher. He is not a theologian. He discovers words. Reading and writing lead to the pursuit of peace. I abandon my words in rock-like peace. They abandon me too. Literature is not just holding hands; abandonment is also literature. You smile during an act of forgiveness. Smiling makes forgiving possible. The merit of literature is just this. Not creating mutts or becoming the heads of mutts.
I learned this from what I read and write.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக