பச்சைகுத்துதலும் உயிர் வாழ்தலும் – இமையம்
என்னைப் ‘படி’ என்று சொன்னவர்கள் தி.மு.க.காரர்கள், தி.க., கம்யூனிஸ்ட்காரர்கள். யாரும் சாதியைக் கேட்டதில்லை. நானும் சொன்னதில்லை. 1994இலில் என்னுடைய கோவேறு கழுதைகள் நாவல் வெளிவந்ததும் இலக்கியவாதிகளில் ஒரு சிலர் பேசியதும் விவாதித்ததும் என்னுடைய சாதியைப் பற்றித்தான். நான் ‘தலித்’ எழுத்தாளன். நான் எழுதியது ‘தலித்’ இலக்கியம். பச்சை குத்திவிட்டார்கள். அழியா முத்திரை. தமிழில் சிலரைப் பொறுத்தவரை இலக்கிய விமர்சனத்தின் அளவுகோல் ‘சாதி’. என் பிறப்புக்கு, எழுத்திற்கு முத்திரை குத்தியதுபோல் ‘கட்சிக்காரன்’ முத்திரையும் குத்திவிட்டார்கள் இலக்கியவாதிகள் சிலர்.
அரசியலற்றதா இலக்கியம்? அரசியலின் வீரியமான செயல்பாடு எழுதுதல். என்னுடைய அரசியல் எழுதுதல். என்னுடைய எழுத்து அரசியல் நீக்கம் செய்யப்பட்டதல்ல. சமூக அரசியலைப் பேசாத படைப்பு இலக்கியமல்ல. அரசியல் அதிகாரத்தை அடைவதற்காக என் எழுத்தில் இதுவரை ஒரு சொல்லைக்கூட அதனுடைய இயல்பிலிருந்து மாற்றி எழுதியதில்லை. அதிகாரத்தைப் பெறுவதற்காக, வாழ்வதற்குப் பணம் தேவைப்படும் உலகில் வாழ்ந்தாலும், இத்தனை ஆண்டுக் கால எழுத்து வாழ்க்கையில் ஒரு கணம்கூட நான் யாரிடமும் மண்டியிட்டு நின்றதில்லை. அரசியல் அதிகாரத்திற்கு நிகழ்காலம் மட்டும்தான். வரலாற்றில் அரசியல் அதிகாரத்தின் நாற்காலிகள் ஒருநாளும் காலியாக இருப்பதில்லை.
நான் இலக்கிய நூல்களைப் படிக்க ஆரம்பித்தபோது எழுத்தாளர்களிடம், வாசகர்களிடம், நாடக ஆசிரியர்களிடம், நாடக நடிகர்களிடம், சிறு பத்திரிகையாசிரியர்களிடம், பதிப்பாளர்களிடம், சமுகச் செயல்பாட்டாளர்களிடம், கம்யூனிஸ்ட்டுகளிடம் சமுகத்தை மாற்றப்போகிறோம் என்ற பெரும் கனவு இருந்தது. அது இப்போது தீய்ந்த மலர். பொசுங்கிய கனவு. இப்போது இலக்கிய உலகில் தன்முனைப்புக்கான ஆரவாரக் கூச்சலும் ஆர்ப்பரிப்பும்தான் அதிகம் ஒலிக்கின்றன. தரமான படைப்பிற்கும் தரமற்ற படைப்பிற்குமான இடைவெளி அழிக்கப்பட்டுவிட்டது.
மேலானவை என்று சமூகம் நம்புகிற சாதி, சமயம், சடங்குகள், சட்டங்கள், அதிகாரம், மூச்சு முட்ட வைக்கும் சமூக ஒழுக்க நெறிகள் அனைத்துமே அழுக்கானவை. இவற்றை நம்புகிற எழுத்தாளனும் அழுக்கானவன். பூட்டிய வீட்டிற்குள் இருப்பவன். ‘எழுத்தாளன் என்ற பெருமிதம்’ உளவியல் பூட்டு. கல்சுவர். பூட்டுகள் நீக்கப்பட்டால்தான், கல்சுவருக்கு வெளியே வந்தால்தான் எழுத்து சாத்தியம். எழுத்தும் ஒரு பொறிதான்.
கவிதை, நாவல், சிறுகதைகள் எழுதப்படுவது தேர்வுக்காக, தேர்வில் வெற்றி பெறுவதற்காக அல்ல. கண்களைத் திறந்துவிடவும் தூக்கத்தைக் கலைத்துவிடவும்தான். உலகின் சிறந்த மருந்து இது. வாதுமைக் கொட்டையை அப்படியே தின்ன முடியாது. ஆசிரியர் வேறு, குரு வேறு. யாரிடம் படிக்க விரும்புகிறோம்? ஆற்றின் குறுக்கே பாலம் கட்டப்பட்டிருக்கிறது. பாலத்தின் கீழே தண்ணீர் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. நாம் பார்க்க விரும்புவது பாலத்தையா, ஓடிக்கொண்டிருக்கும் தண்ணீரையா?
என் சிறுகதைகள், நாவல்கள் தீர்வுகளை ஒரு தாம்பாளத்தில் வைத்துத் தராது. கோட்பாட்டிற்கான அரிய விளக்கமாக இருக்காது. சமூகத்தைப் படிப்பதும் எழுதுவதும் எனக்கு வேறு வேறல்ல – உயிர் வாழ்தல்
Tattooing and surviving – Imayam translated by Kavitha Muralidharan
Members of DMK, DK and the Left have told me to read. None had asked for my caste. Neither have I revealed it to them. In 1994 after the Beasts of Burden (Koveru Kazhuthaigal) was published, some writers spoke about my caste, in fact it was a topic of debate for them. I am a ‘Dalit’ writer. I write ‘Dalit’ literature. I was tattooed. An indelible mark. Caste is the yardstick that some in Tamil use to evaluate literature. Like my birth and writing that were branded, a few writers also branded me as a ‘partyman.’ Is literature apolitical? Writing is a vigorous political activity. Writing is my politics. My writing is not apolitical. A work that doesn’t speak of socio-politics is not literature. Not a single letter of my writing had changed its character for the sake of political clout. Though I still live in a world that needs money to exist, I hadn’t bent before anyone in my several years of life spent in literary pursuit seeking to gain power. Political power is only in the present. No chairs of political power remain vacant in the history.
When I started reading literary works, there was a common dream about changing the society among writers, readers, playwrights, actors, alternative media persons, publishers and communists. Today the dream is just a burnt flower. Today the world of literature is filled with loud noises of self-promotions and clamor. The gap between a good writing and substandard writing stands erased.
Everything the society believes as superior – caste, religion, traditions, rituals, laws, power, and choking social ethical morals – are actually dirty. The writer who believes in them is also dirty. He stays in a locked house. The ‘pride of being a writer’ is a psychological lock. It is a stone wall. Writing is possible only when the locks are broken, only when the stone wall is crossed. Writing is also a spark.
Poetry, novel, short stories are not written for examinations, or to pass the examinations. They are written to open the eyes, to wake you up from the sleep. It is the best medicine in the world. You cannot eat walnut as a whole. Teacher is different from a Master. Who do we want to learn from? A bridge is built across the river. The water flows beneath the bridge. Do we want to watch the bridge or the running water?
My short stories, novels are not going to handover a solution on a platter. They are not any sort of ideological explanation. Writing and reading the society for me is nothing but – surviving.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக