Artist Marudhu and Malaysian Poet Poongkulaly

புனைவுகளில் கூட தகர்க்கப்படாத உத்தப்புரம் மதில் சுவர் - இமையம்.

2000க்குப் பிந்தைய தமிழ் இலக்கிய உலகம் விசித்திரமானது. ஒரு வகையில் வண்ணமயமானது. ஒடுக்கப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட, விளிம்பு நிலை, நாடோடி, பழங்குடியின மனிதர்களுடைய வாழ்க்கைக் கதைகளாலும், மொழிகளாலும் இன்றைய தமிழ் இலக்கியம் நிறைந்திருக்கிறது என்று நம்பலாம். காலம் காலமாக அறிவுத்துறையில் குறிப்பாக இலக்கியத் துறையில் அசைக்க முடியாத பெரும் சக்தியாக இருந்தவர்கள் பிராமண வகுப்பைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்கள்தான். தீவிர இலக்கியப் பரப்பிலும் சரி, வெகுஜன இலக்கியப் பரப்பிலும் சரி பிராமண வகுப்பைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்களே அதிகம் எழுதினர். அவர்களுடைய வாழ்க்கையும் மொழியும்தான் தீவிர இலக்கியப் பரப்பிலும், வெகுஜன இலக்கியப் பரப்பிலும் கோலோச்சின. அதைத்தான் அனைத்து தரப்பு வாசகர்களும் படித்தார்கள். கொண்டாடினார்கள். ஆனால் இன்று அந்த நிலை இல்லை. தீவிர இலக்கியப் பரப்பிலும் சரி, வெகுஜன இலக்கிய பரப்பிலும் சரி பிராமண வகுப்பைச் சார்ந்த எழுத்தாளர்களின் எண்ணிக்கை இன்று சொற்பம்தான். இருக்கிறவர்களும் எழுதுவது பிராமண வாழ்க்கையை அல்ல, அவர்களுடைய மொழியை அல்ல. பொது மொழியில் எழுதுகிறார்கள். பொது சமூகத்தின் வாழ்க்கையை எழுதுகிறார்கள். ஏன்? பிராமணர்களுடைய வாழ்க்கை முறையை, அவர்களுடைய மொழியிலேயே எழுதினால் பொது வாசகர்கள் படிக்க மாட்டார்கள் என்ற எண்ணம் – பிராமண வகுப்பைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்களுக்கு வந்துவிட்டதா- பிராமணர்களுடைய வாழ்க்கையைப்பற்றி சொல்வதற்கு இன்று ஒன்றுமே இல்லையா? இன்று தமிழில் எழுதப்படுவதெல்லாம் பிராமணர் அல்லாதோர் இலக்கியங்கள்தானா?

2000க்கு சற்று முந்தைய காலத்திலிருந்தே தமிழ் இலக்கியப் பரப்பிலிருந்து மட்டுமல்ல, தமிழ் மொழியிலிருந்தும் தங்களை முற்றிலுமாக துண்டித்துக்கொண்டார்கள் பிராமணர்கள். ‘தமிழ் சோறு போடாது‘ என்ற எண்ணம் வந்து, வீட்டுச்சூழலிலிருந்தும், கல்விச் சூழலிலிருந்தும், சமூகச் சூழலிலிருந்தும் தமிழ் மொழியை திட்டமிட்டே தவிர்த்துவிட்டார்கள். ஒரு மொழியின் தேவையைப் பொருத்துத்தான், சம்பந்தப்பட்ட மொழியின் மீது ஈடுபாடும் அக்கறையும் ஏற்படும். இன்றைய பிராமணர்களுக்கு தமிழ்மொழி தேவை இல்லை என்றாகிவிட்டது. அதனால் தங்களுடைய குழுந்தைகளை தமிழ்மொழியை அறியாதவர்களாக வளர்த்து – மொழி இழப்பு செய்தார்கள். ஒரு தலைமுறை – தமிழ் மொழியை அறியாமலேயே வளர்ந்துவிட்டது.

எழுத்தின் மூலம் கதை சொல்லுதல் என்ற செயல்பாட்டிலிருந்து பிராமணர்கள் மெல்லமெல்ல ஒதுங்கினார்கள். அதே நேரத்தில் சமூகச் சூழலும் அவர்களை ஒதுக்கியது.  சமூகத்தின் அனைத்து தரப்பினரும் கல்வி கற்கலாம் என்ற சூழல், கல்வி பரவலான சூழல். சமூகத்தின் அனைத்து தரப்பினரும் கல்வி கற்றார்கள். அதனால் கதை எழுத வந்தார்கள். நிறையவே எழுதவும் செய்தார்கள். யார் வேண்டுமானாலும், எதை வேண்டுமானாலும் எழுதலாம், எந்த மொழியில் வேண்டுமானாலும் எழுதலாம் என்ற, எழுத்தில் – இலக்கியத்தில் ஏற்பட்ட ஜனநாயகத் தன்மை பிராமண வகுப்பைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர்களுடைய ஆதிக்கத்தை குறைத்தது. பிராமண வாழ்க்கையை, அவர்களுடைய மொழியில் படித்துப்படித்துக்  களைத்துப் போயிருந்த வாசகர்கள், தாழ்த்தப்பட்ட, பிற்படுத்தப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட, விளிம்பு நிலை, நாடோடி, பழங்குடியின மனிதர்களுடைய மொழியும், வாழ்க்கையும் புதிது என்பதால் வரவேற்றனர். இதுவும் பிராமண எழுத்தாளர்கள் – எழுத்து செயல்பாட்டிலிருந்து விலகுவதற்கு காரணம். பிராமணர் அல்லாதோர் இலக்கியப் படைப்புகளுக்கு இன்று கிடைக்கிற வரவேற்பு என்பது, அதன் வணிகமயத்திற்கான வரவேற்புதான். கலைக்காக அல்ல, அழகியல் தன்மைக்காக அல்ல.

நிகழ்காலத்தில் பிராமண எழுத்தாளர்கள் அதிகம் இல்லை. அவர்களுடைய வாழ்க்கையோ, மொழியோ தமிழ் இலக்கியத்தில் அதிகம் இல்லை என்பதை கொண்டாட வேண்டுமா - வரலாற்றில் இதுபோன்று நிகழ்வது இயற்கை என்று எடுத்து கொள்ள வேண்டுமா? தற்காலத்தில் எழுதப்படுவதெல்லாம் பிராமணர் அல்லாதோரின் எழுத்துக்கள்தான், இலக்கியங்கள்தான் என்று நூறு சதவிகிதம் சொல்ல முடியுமா ? பிராமணியக் கறையும், கசடும் படியாத தமிழ் இலக்கியம் சாத்தியமா ? அப்படி சொன்னால் அது பெரிய மூடநம்பிக்கை.

பிராமணர் அல்லாதவர்கள் பிராமண வாழ்க்கையை,மொழியை எவ்வளவு சிறப்பாக எழுதி காட்டுகிறோம் பாருங்கள் என்று எழுதிக் காட்டியவர்கள் பலர். அதில் முதன்மையானவர் ஜெயகாந்தன். “அக்னி பிரவேசம்” போன்ற பல சிறுகதைகளை அவர் எழுதியிருக்கிறார். பிராமண வாழ்க்கையையும், மொழியையும், பிராமணர்களைவிட சிறப்பாக எழுதியதால்தான் ஆனந்த விகடன் அவரைக் கொண்டாடியது. பொது சமூகமும் கொண்டாடியது. ஜெயகாந்தன் கடைசியாக எழுதிய ஜெய ஜெய சங்கர – நாவல் எந்த மொழியில், யாருடைய வாழ்க்கையை, எந்த பண்பாட்டு கூறுகளை தூக்கி நிறுத்தியது என்பதை நாடறியும். பூமணி “நைவேத்தியம்“ என்ற நாவலை எழுதியிருக்கிறார். ஜெயமோகன் பல கதைகளை எழுதியிருக்கிறார்.

முன் எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு கல்வி, வேலைவாய்ப்பு, பொருளாதார மேம்பாடு, சமூக அந்தஸ்து என்று கிடைத்த பிறகு, இந்த கால் நூற்றாண்டு காலத்தில்தான் – பிராமணிய இந்துமத நம்பிக்கைகளை, சடங்குகளை, சம்பிரதாயங்களை, ஐதீகங்களை, கலாச்சாரப் பண்பாட்டுக் கூறுகளை பிராமணர் அல்லாத சமூகத்தினர் அதிகமாகவும், விரும்பியும் பின்பற்றுகின்றனர். வரதட்சணை என்ற பிராமணிய பண்பாடு – தமிழ் சமுகத்தின் பொது பண்பாடானது இப்படித்தான். ஆவணி அவிட்டம், வைகுண்ட ஏகாதேசி, சிவராத்திரி போன்ற பெருந் தெய்வ வழிபாட்டு முறைகள் – தமிழ் மொத்த சமூகத்திற்குமான பண்பாடாக எப்படி மாறியது? ‘புரட்டாசி மாதத்தில் கறி சாப்பிடமாட்டேன்‘ என்று சொல்கிற மனிதர்கள் கிராமத்திலும்கூட அதிகம் பேர் இன்று இருக்கின்றனர். எப்படி இது சாத்தியமாயிற்று? சிறு தெய்வ வழிபாட்டு முறைகள் எல்லாம் கைவிடப்பட்டு பெருந் தெய்வ வழிபாட்டு முறைகள் பின்பற்றப்படுகின்றன. அப்படி பின்பற்றுவதை பெரிய கௌரவமாகக் கருதுகின்றனர்.

நாடு, மொழி, தனித்த கலாச்சாரம், பண்பாடு, சிறுசிறு இனக்குழுக்களுக்கான அடையாளங்கள் எல்லாம் அவசியமில்லை. இனி சாத்தியமுமில்லை. இதுபோன்ற தனித்த அடையாளங்கள் வளர்ச்சியை, முன்னேற்றத்தைப் பாதிக்கும். ஆகவே உலகமயம், தாரளமயம், வியாபாரமயம், ஒரே பண்பாடு, ஒரே கலாச்சாரம், உலகம் ஒரே குடையின் கீழ் என்ற முழக்கம் முழுமையாகப் பின்பற்றப்பட்டு வருவது போலவே, மற்ற விசயங்களும் மைய நீரோடத்தில் கலக்க வேண்டும் என்ற பேராசை எல்லாரையும் பிடித்தாட்டுகிறது.  சிறுசிறு இனங்களின் நிலவியல் சார்ந்த, அடையாளங்கள் வேகமாக அழிக்கப்பட்டுவிட்ட நிலையில், இனப்பாரம்பரியமும், நம்பிக்கைகளும், கதைகளும் முற்றாக இழந்துவிட்ட நிலையில், விளிம்பு நிலை மனிதர்களின் சிறு தெய்வ வழிபாடு, கலாச்சாரம் என்பதெல்லாம் காலாவதியாகிவிட்டது என்ற நிலையில் அப்படியிருப்பது நாகரீகமற்றது  என்ற மனப்போக்கு அடித்தட்டு கிராமப்புற  மக்களிடமும் பரவிவிட்டது. இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டு வாழ்க்கைக்கு அது ஏற்றதல்ல என்ற மனோபாவம் கிராம, நகர மக்கள் என்று எல்லாரிடத்தும் வளர்ந்துவிட்டது. பிராமணிய இந்து மத ஆதிக்கம் செலுத்தும் – சடங்குகளை, விழுமியங்களை, சம்பிரதாயங்களை, நம்பிக்கைகளை பின்பற்றுவதால் மட்டுமே மைய நீரோட்டத்தில் ஒன்றிணைய முடியும் என்ற முனைப்பும், எப்படியாவது பிராமணராகிவிட வேண்டும் என்ற பேராசையும் படித்த, பதவியில் இருக்கிற, பணம் படைத்த, பிராமணர் அல்லாத சமூகத்தினரிடம் வந்துவிட்டது. எங்கிருந்து வந்தோம், என்னவாக இருக்கிறோம், என்னவாக போகிறோம் என்ற தெளிவு பிராமணர் அல்லாத சமூகங்களின் மக்களிடம் மட்டுமல்ல, எழுத்தாளர்களிடமும், அவர்களுடைய படைப்புகளிலும் இருக்கிறதா? எதிர்க்கலாச்சார, கலகக் குரல் கொண்ட படைப்புகள் இதுவரை தமிழில் வந்திருக்கிறதா? பிராமணியமாதலை நோக்கி, உலயமயமாதலை, நிறுவனமயமாதலை நோக்கி வேகமாக சென்றுகொண்டிருக்கிறோம். அவ்வாறு செல்லும்போது எற்படும் சாதக, பாதகமான அம்சங்களைப் பேசிய படைப்புகள் எவை? 1960லிருந்து 1990வரை  எழுதிய – பிராமணர், பிராமணர் அல்லாத எழுத்தாளர்கள் ‘கடவுள்‘ என்ற சொல்லை பயன்படுத்துவதையும், கடவுள் நம்பிக்கை சம்பந்தமான தகவல்களை எழுதவும் அஞ்சினர். ‘பிற்போக்குவாதி‘ என்று முத்திரை குத்தி விடுவார்கள் என்று பயந்தார்கள். முற்போக்குவாதியாக காட்டிக்கொள்வதில்தான் அப்போது எல்லாருக்கும் விருப்பம் இருந்தது. இன்று அந்த நிலை இருக்கிறதா?

ஒருவர் சென்னையில் வாழலாம். கன்னியாகுமரியில், கடலூரில், கோயம்புத்தூரில் – தமிழ்நாட்டின் எந்த பகுதியிலும் வாழலாம். எங்கு வாழ்ந்தாலும் பெரும்பான்மையோரின் திருமணம் எப்படி, யாரால், எந்த முறையில் நடத்தப்படுகிறது? புதுமனை புகு விழா, மஞ்சள் நீராட்டு விழா , கருமகாரியச் செயல்பாடுகள் யாரால், எந்த முறைப்படி செய்யப்படுகிறது- ‘உபநயன விவாஹ சுப முகூர்த்த பத்திரிக்கை‘‘ என்பதை ‘திருமண அழைப்பிதழ்‘ என்றும், உக்கிரத சஷ்டியப்த பூர்த்தி சாந்தி ஆஹ்வாகன சுபமுகூர்த்தப் பத்திரிக்கை‘ என்பதை ‘அறுபதாம் கல்யாணம்‘ என்று போடலாம். ‘ஜீர்ணோதாரண அஷ்ட பந்தன மஹா கும்பாபிஷேகத்தை ‘திருக்குட புனித நன்னீராட்டு பெரு விழா’ என்றோ ‘குடமுழுக்கு’ என்றோ பத்திரிக்கை அச்சிடலாம். ‘கிரகப் பிரவேசத்தை’ ‘புதுமனை புகுவிழா’ என்றும் பத்திரிக்கை மட்டும்தான் அச்சிட முடியும். திருமணமோ, வீடு குடி புகுதலோ, மஞ்சள் நீராட்டோ, அறுபதாம் கல்யாணமோ, கரும காரியமோ எதுவாக இருந்தாலும் இக்காரியங்களில் பின்பற்றப்படும் நடைமுறைகள், சடங்குகள் எல்லாமே – பிராமணிய இந்துமத சடங்குகள்தான். வசதிபடைத்த, உயர் பதவியிலுள்ள, சமூக அந்தஸ்து பெற்ற தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தை சேர்ந்தவர்களுடைய திருமணங்களை மட்டுமல்ல, அவர்களுடைய வீட்டு அனைத்து விசேஷங்களையும் இன்று பிராமணர்கள்தான் நடத்தி வைக்கின்றனர். பிராமணிய இந்துமத வைதீக முறைப்படி. காசு இல்லாதவர்களிடம்மட்டும்தான் பிராமணர்களுக்குத் ‘தீட்டு‘.

பண்பாட்டையும் கலாச்சாரத்தையும் எழுதுவது – மீட்டுருவாக்கம் செய்வதுதான் இலக்கியம் என்றால் – இன்று தமிழ் மொழியில் எழுதப்படுகிற பண்பாடு, கலாச்சாரம், சடங்கு, நம்பிக்கை, யாருடையது - யாருடைய இலக்கியம் எழுதப்படுகிறது என்ற கேள்வி முக்கியமானது. பிராமணிய இந்துமதக் கருத்தியல்களையும், நம்பிக்கைகளையும், சடங்குகளையும் பின்பற்றுவேன் – அதே நேரத்தில் நான் எழுதுவது பிற்பட்டோர் இலக்கியம், ஒடுக்கப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்டோர் விளிம்புநிலை நாடோடி பழங்குடியின இலக்கியம் என்று ஒருவர் சொன்னால் அது உண்மையா? கொங்கு நாட்டு இலக்கியம், கரிசல், நாஞ்சில் நாட்டு இலக்கியம், பிற்பட்டோர், ஒடுக்கப்பட்டோர், தலித் இலக்கியம் என்று சொல்வதெல்லாம் பிராமணிய இந்து மத – நெறிமுறைகளை, அறத்தை, சாதி, மத நம்பிக்கைகளை வேறுவேறு பெயர்களில் எழுதுகிறோம் என்றுதான் அர்த்தம். பிராமணிய இந்துமதம் வகுத்த – கவுண்டர், வெள்ளாளர், தலித்கள்‘ என்ற சாதி பாகுபாடுகளையும் அதன் நடைமுறைகளையும்  எழுதுவது என்பது – பிராமணிய இந்து மதம் வகுத்த நெறிமுறைகளை சரி என்று ஏற்றுகொள்கிற செயல். பொதுமையத்தை நோக்கிய விழைவை அதிகம் கொண்டுள்ளோர், உலகமயத்தை, நிறுவனமயத்தை விரும்புகிறவர்கள் இன, அடையாள அரசியலைப் பேசுவதும், வட்டாரம், தலித்தியம் என்ற அடையாளங்களையும் பேணுவதிலும் அர்த்தமுண்டா? பிராமணியம் அனைத்தையும் தன் வயமாக்கிக்கொள்ள முனைகிறது. இச்செயலுக்கு நிஜமான எழுத்தாளன் எதிர்வினையாற்றுவார். மாறாக அச்செயலுக்கு சமூகத்தின் எல்லாத் தரப்பிலும் ஊக்கமே அளிக்கப்படுகிறது. சிறுசிறு அடையாளங்களும் வேகமாக பிராமணியமாக மாறிக்கொண்டிருக்கிற காலத்தில், பிராமணியமாக மாறுவதற்கு வேகமாக சென்று கொண்டிருக்கிற காலத்தில், வட்டார எழுத்தாளன், தலித், விளிம்பு நிலை எழுத்தாளன்  என்று எப்படி சொல்ல முடியும்? அப்படி சொல்வது சரி என்றால் அவர்கள் எழுதியிருக்க வேண்டிய இலக்கியம் எப்படிப்பட்டதாக இருந்திருக்க வேண்டும்?

1957ல் நடந்த இமானுவேல் சேகரன் படுகொலை, 1968ல் கீழ்வெண்மணி படுகொலை, 1979ல் உஞ்ஞனை, 1997ல் மேல வளவு, 1990ல் ராமநாதபுரம் கலவரம், 1999ல் மாஞ்சோலை தேயிலை தொழிலாளர் – தாமிரபரணி படுகொலை, 2001ல் சங்கரலிங்கபுரம் கலவரம், 2002ல் திண்ணியத்தில் ராமசாமி, முருகேசன் வாயில் மலம் திணித்த சம்பவம் எதுவும் தமிழ் மொழியில் கதையாகவில்லை. இலக்கியமாகவில்லை. கடலூர் மாவட்டம் புளியங்குடியில் 2000ல் காந்தி, வெள்ளையன், மதியழகன் மூன்று பேரையும் கழுத்தறுத்து கொன்றது, பாப்பாபட்டி, கீரிப்பட்டி, நாட்டார் மங்கலம், கொட்காய்ச்சி ஏந்தல் – ஆகிய ஊர்களில் பஞ்சாயத்த தேர்தலை நடத்த முடியாது நின்ற இந்திய அரசு – போன்ற  விசயங்கள் எதுவும் தமிழில் கதையாகவில்லை. 2012ல் நடந்த நாயக்கன் கொட்டாய் – நத்தம் காலனி சூரையாடல் – கண்ணகி முருகேசன் படுகொலை, தமிழ் இலக்கியப் பரப்பிற்கு வரவே இல்லை. மீனாட்சிபுரம் மதமாற்றம், உத்தப்புரம் – மதில் சுவர் – புனை கதைகளில்கூட தகர்க்கப்படவில்லை என்றால் தமிழகத்தில் எழுதப்பட்ட தாழ்த்தப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட, விளிம்பு மனிதர்களுடைய கதைகள் என்பது என்ன? மேடைகளில் பேச மட்டுமே இந்த சமூகக் கொடூரங்கள், ஆண்டுகள், ஊர்களின் பெயர்கள் பயன்படுகின்றன. அதற்குமேல் இந்த சம்பவங்கள் சமூகத்தில், அறிவுலகத்தில், இலக்கிய உலகத்தில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் என்ன? ஒரு சம்பவம் வெறும் தகவலாக சொல்லப்படுவதற்கும், இலக்கியப் படைப்பாக படிப்பதற்குமான வேறுபாடு அளப்பரியது. நாம் எல்லாவற்றையும் வெறும் தகவலாக, புள்ளிவிபரமாக, பட்டியலாக மட்டுமே தந்துகொண்டிருக்கிறோம். புள்ளி விபரத்திற்கு சமூகத்தில் எந்த மதிப்பும் இல்லை. தமிழில் எழுதப்பட்டதெல்லாம் தனிமனித கதைகள், இழப்புகள், வலி, ஒப்பாரி, கண்ணீர் மட்டும்தான். இது தாழ்த்தப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட, விளிம்பு நிலை சமூகத்தின் கதை அல்ல, வரலாறு அல்ல, கலாச்சார, பண்பாட்டு மரபுகள் அல்ல. அரசியல், பொருளாதார மாற்றங்கள் அல்ல. இலக்கியத்தில், வரலாற்றில் தனிமனித கதைகளைவிட ஒரு சமூகத்தின் கதையும் வரலாறும்தான் முக்கியம்.

வங்காள மொழியில் ‘காட்டில் உரிமை‘ (1995) என்ற நாவலை மகாசுவேதா தேவி எழுதியிருக்கிறார். 1890 காலக்கட்டத்தில் பீர்ஸா முண்டா என்பவர் பழங்குடியின மக்களை திரட்டி, பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்திற்கு எதிராகவும், உள்ளூர் நிலபிரப்புகளுக்கு எதிராகவும் நடத்திய போராட்டத்தை காட்டில் உரிமை நாவல் பேசுகிறது. உண்மையான வரலாறு நாவலாகியிருக்கிறது. எப்படி? பீர்ஸா முண்டா கலவரம் என்பது உலகம் அறிந்த பெரும் போராட்டம். ஆனால் இன்று அதை படிக்கக்கூடியவர்களுக்கு பீர்ஸா முண்டா கலவரம் என்பது ஒன்றுமே இல்லை. தகவல் மட்டும்தான். ஆனால் பீர்ஸா முண்டா கலவரத்தையே ‘காட்டில் உரிமை‘ என்ற நாவலாக படிக்கும்போது வரலாறு புனைவாகி வேறுவிதமான அனுபவத்தை தருகிறது. நாவலில் வரும் பாத்திரங்கள் நமக்குள்ளும், நிகழ்காலத்திலும் என்றும் நிலைபெற்ற மனிதர்களாகிவிடுகிறார்கள். இதுதான் நாவல் கலையின் வலிமை. வரலாற்றைப் புனைவாக்குவது பெரும் சவால். நாம் எளிய சவாலுக்குக்கூட முகம் கொடுத்ததில்லை.  

‘தெலுங்கு மொழியில் ‘அவன் காட்டை வென்றான்‘ (1996) என்ற நாவலை கேசவரெட்டி – எழுதியிருக்கிறார். பன்றி மேய்ப்பவனுடைய வாழ்க்கைக் கதை. பன்றி என்பது நம் சமூகத்தில் அருவருப்பானது. சாதியோடு இணைத்துப் பார்க்கப்படுவது. ஒரு பன்றி எட்டு குட்டிகளைப் போடுகிறது. அன்று நிலவு தாமதமாக வருகிறது. பன்றியின் உரிமையாளன் ‘நிலவே, இன்று ஏன் தாமதமாக வருகிறாய்? உன்னைவிட அழகான எட்டு நிலாக்கள் இங்கு உள்ளன. அதைப் பார்த்து பொறாமைப் படுவதற்காகவாவது சீக்கிரம் வா.’ என்று அழைக்கிறான். ஒரு பன்றியும் எட்டு குட்டிகளும்தான் நாவலின் மையம். மொத்த நாவலுமே அவைகள்தான். இந்திய நாவல் வரலாற்றில் நிகழ்ந்த பெரும் அதிசயம் இது. இதுவரை இந்திய நாவல்களின் கதாநாயகர்கள்  யார்யார் என்பதை இந்த இடத்தில் நினைவு கொள்ளலாம். மலையாள மொழியில் தகழி சிவசங்கர பிள்ளை எழுதிய ‘தோட்டியின் மகன்‘ போன்ற நாவல்கள் இதுவரை தமிழில் ஏன் உருவாகவில்லை?

கேரள மாநிலத்தின் மேற்குக்கடைக் கோடியிலும், கர்நாடகத்தின் தெற்கு எல்லையை ஒட்டியும் அமைந்த ஊர் – கையூர். 1938-1941 காலக்கட்டத்தில் விவசாயிகள் பெரும் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டனர். கையூரில் 1941- மார்ச் 28ம் தேதி நடைபெற்ற விவசாயிகளின் ஊர்வலத்தில் ஒரு போலீஸ்காரர் இறந்துவிட, நூற்றுக்கணக்கான விவசாயிகள் கைது செய்யப்படுகின்றனர். கீழ் கோர்ட், மேல் கோர்ட், கருணை மனு என்று எல்லா முயற்சிகளும் எடுக்கப்படுகின்றன. கடைசியாக மன்னிக்க முடியாதவர்களாக மடத்தில் அப்பு, சிருகண்டன், குஞ்ஞம்பு நாயர், அபுபக்கர் ஆகிய நான்கு பேரையும் கண்ணனூர் சிறையில் 29.03.1943ல் தூக்கிலிட்டனர். சி.கே.நம்பியார் என்ற சிறுவனுக்கு வயது காரணமாக ஆயுள் தண்டனை வழங்கப்பட்டது. இது நடந்த வரலாறு. இந்த வரலாற்றை வைத்து கன்னட மொழியில் நிரஞ்சனா ‘சிரஸ் மரணா’ என்ற நாவலை 1955ல் எழுதி வெளியிட்டார். மலையாள மண்ணில் நடந்த கதையை கன்னட மொழிக்காரர் நாவலாக எழுதுகிறார். 1974ல் மலையாளத்தில் மொழிப்பெயர்க்கப்பட்டது. தமிழில் மொழிப்பெயர்த்தவர் மகேஸ்வரன் – தலைப்பு – ‘நினைவுகள் அழிவதில்லை.’ கையூர் விவசாயிகள் போராட்டத்தில் ஈடுபடுகிற காலக்கட்டதத்தில் நாவலாசிரியர் – நிரஞ்சனா, பள்ளி மாணவராக இருந்தார் என்பது முக்கியமானது. இதுபோன்ற அதிசயங்கள் எதுவும் தமிழில் நிகழவில்லை.

தமிழகத்தில் கடந்த அரை நூற்றாண்டு காலத்தில்  ஆயிரக்கணக்கான அரசியல் கொலைகள் நிகழ்ந்துள்ளன. எதுவுமே கதையாகவில்லை. ஆனால் வங்காளம், தெலுங்கு, மலையாள மொழியில் அரசியல் கொலைகள், நக்சலைட் ஒழிப்பு – என்ற பெயரில் செய்யப்பட்ட கொலைகள் எல்லாம் நாவல்களாகியிருக்கின்றன. தன் வரலாற்று கதைகளாகியிருக்கின்றன. வங்காள மொழியில் வந்த - ஸதீநாத் பாதுரி எழுதிய ‘விடியுமா‘ (1980) என்ற நாவல் தீவிரவாதி என்று அரசால் முத்திரை குத்தப்பட்ட ஒரு கைதியின் சிறை வாழ்க்கையைப் பேசுகிறது. கேரளத்தில் 1971ல் சுட்டுக்கொல்லப்பட்ட ‘வர்க்கீஸ்‘ என்ற நக்சலைட் பற்றிய கதையை சொல்கிறது - ராமச்சந்திரன் நாயர் எழுதிய “நான் வாழ்ந்தேன் என்பதற்கான சாட்சி“ (2007) என்ற சுயசரிதை. 1976ல் பொறியியல் கல்லூரியிலிருந்து அழைத்து செல்லப்பட்ட ‘ராஜன்‘ என்ற திரும்பி வராத தன்னுடைய மகனை தேடி அலைந்த டி.வி. ஈச்சர வாரியர் என்பவரின் சுயசரிதை “ஒரு தந்தையின் நினைவுக்குறிப்புகள்“ (2005) இப்படியான எழுத்துக்கள் ஏன் தமிழில் உருவாகவே இல்லை? விடியுமா நாவலில் வரும் கைதியும், நான் வாழ்ந்தேன் என்பதற்கான சாட்சியில் வரும்  ‘வர்க்கீசும்‘, ஒரு தந்தையின் நினைவுக் குறிப்புகளில் வரும் ‘ராஜனும்‘ 1970களில் இந்தியாவில் நடந்த நக்சலைட் தேடுதல் வேட்டையில் கொல்லப்பட்ட மனிதர்களுடைய கதை மட்டமல்ல. 1970-1980 காலக்கட்டத்தில் இந்தியாவில் நிலவிய அரசியல் சூழல், மிஸா கொடுமை, அறிவுச் சூழலில், சமூகச்சூழலில் நிகழ்ந்த மாற்றங்கள், சமூகம் சந்தித்த கொடூரங்கள் அனைத்தும் சொல்லப்படுகின்றன. அதற்காகத்தான் இந்த நூல்கள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன.  மலையாளத்தில் ஒரு ‘பாலியல் தொழிலாளி’ – ‘நளினி ஜமிலா’ – வின் தன் வரலாற்றுக் கதையும், ஒரு திருடனின் கதை – ‘திருடன் மணியண்பிள்ளை கதை’ தன் வரலாற்றுக் கதையும்கூட வந்திருக்கிறது. இலக்கியமாக இருக்கிறது. கேரளாவில் ஆதிவாசிகளின் நிலங்களின் மீது ஆக்கிரமிப்பு செய்யும் அரசு, பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கு எதிராக. ஒரு ஆதிவாசி பெண் போராடுகிறாள். அந்த போராட்டம் கே.ஜானு வாழ்க்கை வரலாறு (2003) என்ற பெயரில் நூலாக வெளிவருகிறது. தமிழில் அப்படி எதுவுமே நிகழவில்லை. தமிழகச் சூழல் எல்லா சம்பவங்களையும் சுருக்கி தகவல்களாக மட்டுமே மாற்றி வைத்திருக்கிறது. தனிமனித ஊளைதான் தமிழ்நாட்டில் தலித் இலக்கியம்.

1920 வரை தமிழகத்தில் எங்கு கொலை நடந்தாலும், திருட்டு நடந்தாலும், பஞ்சம், வன்முறை, கலவரம் நடந்தாலும் அவற்றை பாட்டாக கட்டி மக்கள் கூடும் இடங்களில், டேப் அடித்துப்பாடப்படும். அதற்கு ‘கொலை சிந்து‘ என்று பெயர். அச்சு வசதி ஏற்பட்ட பிறகு ‘கொலை சிந்து நூல்கள் அச்சிடப்பட்டு விநியோகிக்கப்பட்டன. பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்திற்கு கொலை சிந்து பாடுபவர்கள் பெரும் சவாலாக இருந்தனர். வாய்மொழி கதை சொல்லும் மரபிலிருந்து உருவானது கொலைசிந்து. தாழ்த்தப்பட்ட, விளிம்பு நிலை எழுத்தாளர்கள் வளர்தெடுத்திருக்க வேண்டிய வடிவம் அது. தற்காலத்தில் தமிழகத்தில் எவ்வளவு கலவரங்கள், கொலைகள் நடக்கின்றன? அவை எல்லாம் ஏன் இலக்கியமாகவில்லை? பாடல்களாக பாடப்படவில்லை? அப்படிப் பாடப்பட்டிருந்தால் மதுரை வீரன் கதை மாதிரி, நல்லத்தங்காள் கதை மாதிரி, சீவலப்பேரி பாண்டியன் கதை மாதிரி, கண்ணகி முருகேசன் கதையும், திவ்யா இளவரன் கதையும், தாமிரபரணி படுகொலையும் தமிழகம் முழுவதும் அழியாத கலைகளாக மாறியிருக்கும். மதுரை வீரனும், நல்லத்தங்காளும் எப்படி தெய்வமாக மாற்றப்பட்டார்கள்? மற்ற கொலைகள் எல்லாம் ஏன் சிறு தெய்வங்களாக மாற்றப்படவில்லை என்ற கேள்வி முக்கியமானது.

தமிழக எழுத்தாளர்கள் – குறிப்பாக தாழ்த்தப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட, விளிம்பு நிலை எழுத்தாளர்கள் எல்லாம் ‘நாங்கள் அரசியலுக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள். நாங்கள் எழுதுவது தூய இலக்கியம். அரசியல் அல்ல, அரசியலை பேசுவது உன்னத இலக்கியம் அல்ல‘ என்று சொல்கிறார்களா? அப்படியென்றால் ஒடுக்கப்பட்டோர், தாழ்த்தப்பட்டோர், விளிம்புநிலை மக்களின் இலக்கியம் என்று சொல்வது எதை? அரசியலுக்கு அப்பாற்பட்ட இலக்கியமோ, இலக்கியவாதியோ உலகில் உண்டா?

கீழ்வெண்மணி படுகொலையைப்பற்றி ‘குருதிப் புனல்‘ (1977) என்ற நாடகத்தை இந்திரா பார்த்தசாரதி எழுதியிருக்கிறார். 2014ல் மீனா கந்தசாமி கீழ் வெண்மணியைப்பற்றி ஆங்கிலத்தில் Gypsy Goddess என்ற நாவலை எழுதியிருக்கிறார். கீழ்வெண்மணி படுகொலையைப்பற்றி ‘நாங்க மனுசங்கடா‘ என்று ஒரு கவிதை எழுதியிருக்கிறார் இன்குலாப். அதில் “நாங்க எரியும்போது எவன் மசுர புடுங்கப்போனிங்க?‘ என்று ஒரு வரி வரும். அந்த ஒரு வரி தந்த வேகம் – மீனா கந்தசாமியின் மொத்த நாவலும் தரவில்லை. இந்திரா பார்த்தசாரதி, மீனா கந்தசாமி, இன்குலாப் – மூவருமே தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தை சார்ந்தவர்கள் அல்ல. தாமிரபரணி படுகொலையைப்பற்றி மாரி செல்வராஜ். ‘தாமிரபரணியில் கொல்லப்படாதவர்கள்‘ (2012) என்ற சிறுகதையை எழுதியிருக்கிறார். இவ்வளவுதான் தமிழ் இலக்கியம் பதிவு செய்துள்ள – வரலாற்று நிகழ்வுகள். அரசியல் கொலைகள் பற்றிய பதிவுகள். இந்தப் பதிவுகளின் வழியே அறிய நேர்வது இன்று தமிழ் மொழியில் எழுதப்படுவதெல்லாம் – சமூக நிகழ்வுகள் அல்ல. சமூக வாழ்க்கை அல்ல வரலாறு அல்ல. கற்பனையாக ஏதோ ஒன்றை எழுதுகிறார்கள் என்பதும் அதையும் பிராமணிய மனோபாவத்துடனும் எழுதுகிறார்கள் என்பதும் தெளிவு. தாழ்த்தப்பட்ட, ஒடுக்கப்பட்ட, விளிம்பு நிலை எழுத்தாளர்கள் சமூக நிகழ்வுகளை, வரலாறுகளை, சமூக வாழ்க்கையை படைப்பாக மாற்றுவதில்லை. ஆனால் தன் வரலாற்றுக் கதைகளை மட்டும் எப்படி ஆர்வத்துடன் எழுதுகிறார்கள்? தாழ்த்தப்பட்டவர்களுடைய தன் வரலாற்றுக் கதைகள் மட்டும் எப்படி வரவேற்கவும், கொண்டாடவும்படுகின்றன?

மன்னர்களுடைய கதைகளை மட்டுமே வரலாறுகளாக, வரலாற்று நாவல்களாக புனையப்பட்டதிலிருந்து முற்றிலுமாக விடுபட்டு – சமகால சம்பவங்களையும், வரலாற்று நாவல்களாக எழுத முடியும் என்று ச.பாலமுருகனுடைய சோளகர் தொட்டி (2004) நிரூபித்துள்ளது. சந்தனக் கடத்தல் வீரப்பனை தேடி வந்த கர்நாடக போலீசாரும், அதிரடிப் படையினரும் மலை வாழ் மக்களிடம் எப்படி நடந்து கொண்டனர்? எவ்வளவு வன்முறைகள், எவ்வளவு மனித உரிமை மீறல்கள், வன்புணர்ச்சிகள், கணவன் முன்னிலையிலேயே பலர் மாறிமாறி வன்புணர்ச்சி செய்யப்பட்ட பெண்களின் அலறலும் பெண்ணுறுப்பில் லத்திகளை செருகித் துன்புறுத்தப்பட்ட பெண்களின் அலறலும், மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையெங்கும் எதிரொலித்தது. அந்த கதறல்களின் தொகுப்புத்தான் சோளகர் தொட்டி. சோளகர் என்பது மலைவாழ் மக்களின் பெயர் – ஒரு பிரிவு. தொட்டி – என்பது வாழிடத்திற்கான பெயர். ஆவணத்தை, அரசுக் கோப்புகளை வைத்து நாவலாக்க முடியும், கலையாக்க முடியும் என்பதற்கு நல்ல உதாரணம் ‘சோளகர் தொட்டி‘. அரசும், அச்சு, காட்சி ஊடகங்களும், போலீசும், உருவாக்கிக் காட்டிய உலகத்தின் மறுபக்கத்தை வீரப்பன் தொடர்பான, மலை வாழ் மக்களின் துயரத்தைக் காட்டியது சோளகர் தொட்டி. சந்தன கடத்தல் வீரப்பன் தமிழ் நாவலில் முக்கியமான பாத்திரம். அவருடைய மனைவி முத்து லட்சுமியும் ஒரு பாத்திரம். இன்று உயிருடன் உள்ள பல மனிதர்கள் நாவலில் முக்கியமான பாத்திரங்களா இருக்கிறார்கள் என்பது தமிழ் நாவல் உலகில் நிகழ்ந்த பெரிய அதிசயம். ச.பாலமுருகனும் சரி, சந்தன கடத்தல் வீரப்பனும் சரி இடைநிலை சாதியினர் என்பது முக்கியமானது.

கலாச்சாரத்தில், பண்பாட்டில் மட்டுமா இன்று பிராமணிய இந்துமதம் கோலோச்சுகிறது. திருமணம், வீடு கட்டுதல் போன்ற காரியங்களில் மட்டும் நாம் பிராமணியம் ஆகிவிடவில்லை. பிராமணர் அல்லாத இனத்தவர்களுடைய குழந்தைகளுடைய பெயர்களை தொகுத்தால் தெரியும். தமிழகம் எப்படி பிராமணியமாக மாறியிருக்கிறது என்பது. பிள்ளைகளுக்கு பெயர் வைப்பதில்கூட பிராமணர்களை விஞ்சி பிராமணியத்தை கடைபிடிக்கிறார்கள் தமிழர்கள்.

பிராமணிய இந்து மதக் கருத்தியல், சடங்குகள், நம்பிக்கைகள், கலாச்சாரப் பண்பாட்டுக் கூறுகளுக்கு எதிரான அத்தனை காரியங்களும், சிந்தனைகளும், கூர் மழுங்கிப்போட்ட நிலை. இன்று பிராமணியம் சகலத்தையும் தன் வயமாக்கிக்கொண்டிருக்கும் காலத்தில் – தமிழ் இலக்கிய உலகில் பிராமண வகுப்பை சேர்ந்த எழுத்தாளர்கள் இல்லை. பிராமண வாழ்க்கை முறை இல்லை, மொழி இல்லை என்று இன்று சொல்ல முடியுமா? நம்முடைய சிந்தனையில் நடத்தையில், மனோபாவத்தில் என்ன இருக்கிறதோ அதுதானே இலக்கியப் படைப்பாக மாறும்? நாம்தான் இரட்டை பிராமணர்களாக இருக்கிறோமே. அப்படி இருக்கும்போது – தமிழில் எழுதப்படுவதெல்லாம் பிராமணிய இந்துமத கோட்பாட்டு, மைய நீரோட்ட இலக்கியங்களாகத்தானே இருக்க முடியும்?

உயிர்மை – பிப்ரவரி 2015

கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக - பாரதி தம்பி நூலுக்கு எழுதிய அனிந்துறை. டிசம்பர் 2014

கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக - பாரதி தம்பி

எழுத்தாளர்: இமையம்

கற்பித்தல் செயலுக்கு தேவை ஆசிரியர் மாணவர்

 மட்டுமே. கட்டிடங்கள் ஒருபோதும் கற்பிக்காது.

ஒரு நூலின் மதிப்பு அதை எழுதிய எழுத்தாளனால் ஏற்படுவதல்ல. சமூக பொருத்தத்தால், அதன் உண்மைத் தன்மையால் ஏற்படுகிறது என்பதற்கு பாரதி தம்பியின் கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக என்ற நூல் சரியான உதாரணம். கல்வியாளர்கள், கல்வி நிறுவனங்கள், கல்வி அமைப்புகள், அரசு அமைப்புகள் செய்ய வேண்டிய பெரிய வேலையை ஒரு சமூகவியலாளன் பார்வையில் மிகுந்த பொறுப்புணர்ச்சியுடன் நிகழ் காலத்தில் பெரிய பிரச்சினையாக மட்டுமல்ல அடிப்படைப் பிரச்சினையாகவும் அதிக சிக்கல்கள் நிறைந்த பிரச்சினையாகவும் இருக்கிற கல்வி குறித்து எழுதியிருக்கிறார். தமிழக கல்விச் சூழலைப் புரிந்துகொள்வதற்கு இந்நூல் அரிய ஆவணமாக இருக்கிறது.

அரசுப் பள்ளிகள் வீழ்ச்சி அடைவதற்கான காரணங்களாக எவைஎவை இருக்கின்றன, தனியார் பள்ளிகளின் பெருக்கத்திற்கு எவைஎவை காரணங்களாக இருக்கின்றன? இவற்றிற்கு கல்விக் கொள்கைகள் காரணமா? நிர்வாகமின்மை காரணமா? அரசின் பொறுப்பற்றத்தனம் காரணமா? பெற்றோர்களின் பேராசை காரணமா? ஆசிரியர்களின் அலட்சியம் காரணமா என்று சமூக உளவியல் பார்வையோடு ஆராய்ந்திருக்கிறார் பாரதி தம்பி. இந்நுாலின் பலம் என்பது பகுப்பாய்வு தன்மை மட்டுமல்ல உ்ண்மைத் தன்மையும், சமநிலையும்தான். 

“கல்வியிற் சிறந்த தமிழ்நாடு“ என்றோ “எழுத்தறிவித்தவன் இறைவன்“ என்றோ “கற்கை நன்றே கற்கை நன்றே பிச்சை புகினும் கற்கை நன்றே“ என்றோ, “அன்ன சத்திரம் ஆயிரம் வைத்தல் ஆலயம் பதினாயிரம் நாட்டல் பின்னருள்ள தருமங்கள் யாவும் பெயர் விளங்கி ஒளிர நிறுத்தல், அன்ன யாவினும் புண்ணியங் கோடி ஆங்கோர் ஏழைக் கெழுத்தறிவித்தல்“ என்று இன்று சொன்னால் அது நம்மை நாமே கேலி செய்துக்கொள்வதைப் போன்றது. கடந்த நுாற்றாண்டுவரை பிறப்பின் அடிப்படையில் பலருக்குக் கல்வி மறுக்கப்பட்டது. இன்று பணத்தால் மறுக்கப்படுகிறது.  இந்த படிப்புக்கு, இவ்வளவு விலை என்று விளம்பரப்படுத்தி விற்கப்படுகிறது. குழந்தைகள் இன்று பணம் கறப்பதற்கான ஒரு வழியாக இருக்கிறார்கள். பணம் உள்ளவனுக்கு முதல் தரக்கல்வி. பணம் இல்லாதவனுக்கு நாலாம் தரக் கல்வி. பணம் உள்ளவனுக்கு தனியார் பள்ளியில் கல்வி, பணம் இல்லாதவனுக்கு அரசுப் பள்ளியில் கல்வி என்றாகிவிட்டது. தனியார் பள்ளியில்தான் தரமான உலகத்தரமான சிறந்த கல்வி கிடைக்கிறது என்று மாணவர்கள் மட்டுமல்ல பெற்றோர்கள், அரசு மட்டுல்ல , அரசு பள்ளி ஆசிரியர்களும் சொல்வதுதான் வேடிக்கையானது.

தன்னைப் புரிந்து கொள்ளுதல், தான் வாழும் சமூகத்தை புரிந்துகொள்ளுதல், தான் வாழும் சமூகத்தின் முந்தைய வரலாறுகளை அறிந்துகொள்ளுதல், இயற்கையை புரிந்துகொள்ளுதல் சமூகத்தோடும் இயற்கையோடும் இணைந்து வாழ்வதற்கும், புரிந்துகொள்வதற்கும் உதவுவதே கல்வி என்ற நிலை மாறி, பணம் ஈட்ட, வெளிநாட்டில் வேலை செய்ய, முதலீடு செய்த பணத்தை பன்மடங்காக பெருக்க என்பதாகக் கல்வியை மாற்றிவிட்டோம். குழந்தைகளை கறிக்கோழிகளைப் போன்று வளர்ப்பதற்கு பழகிவிட்டோம். அதன் விளைவு கல்வி என்பதை வணிகப் பொருளாக, பண்டமாகச் சந்தைப்படுத்திவிட்டோம். கல்வி என்பதின் உண்மையான பொருளை உணரத் தவறிவிட்டோம் என்பதுதான் பாரதி  தம்பியின் பெருங்கவலை. அந்தக் கவலைதான் கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக.

தனியார் பள்ளியில் படிப்பது மட்டுமல்ல ஆங்கில வழியில் படிப்பதுதான் அறிவை வளர்க்கும்  என்று யார் சொன்னார்களோ? அப்படித்தான் மொத்த தமிழ்ச் சமூகமும் நினைக்கிறது. ஒரு குழந்தையின் அறிவுத்திறன், கற்றல் திறன் தாய்மொழியில் பயிலும்போது மட்டுமே முழுமை பெறும். எழுதுதல், பேசுதல், படித்தல், கேட்டல் ஆகிய செயல்பாடுகள் தாய்மொழியில் சம அளவில் நிகழும் போதுதான் ஒருங்கிணைந்த ஆளுமைத்திறன் குழந்தைகளுக்கு ஏற்படுகிறது. ஆனால் நிஜமான கற்றல் செயல்பாடுகளுக்கு எதிரிகளாக இருக்கக்கூடிய தனியார் பள்ளி முதலாளிகள், ஆசிரியர்கள், பெற்றோர்கள்,  ஆங்கிலத்தில் படிப்பதுதான் கல்வி, ஆங்கில மொழியில் படிப்பதுதான் அறிவு, தனியார் பள்ளியில் படித்தால்தான் போட்டித் தேர்வில் வெற்றிபெற முடியும் என்ற பொய்ப் பிரச்சாரத்தை செய்து அதில் வெற்றியும் பெற்றுவிடடனர் என்பதை வேதனையோடு பதிவு செய்யும் பாரதி தம்பி தாய்மொழியின் வலிமை என்ன என்பது பற்றி கூறும் கருத்து முக்கியமானது. தாய்மொழி வெறும் மொழியல்ல, ஊடகமல்ல. அது நமது பண்பாட்டின், கலாச்சாரத்தின், நாகரீகத்தின், அறிவின் அடையாளம் என்று கூறுகிறார். பண்பாட்டை, கலாச்சாரத்தை, நாகரீகத்தை, அறிவை, தாய்மொழியைப் புறக்கணித்த ஒரு கல்வியைத்தான் நாம் நம் குழந்தைகளுக்கு வழங்கிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

அரசுப் பள்ளிகளின் வீழ்ச்சிக்கும், தனியார் பள்ளிகளின் பெருக்கத்திற்கும் அரசுதான் முதல் குற்றவாளி என்று பல ஆதாரங்களோடு பாரதி தம்பி நிறுவிக்காட்டுகிறார். சுதந்திரம் பெற்று அரை நுாற்றாண்டுக் காலம் முடிந்த பிறகு 2009-ல் 6 வயது முதல் 14 வயதுக்குட்பட்ட அனைத்து குழந்தைகளுக்கும் இலவச ஆரம்பக் கல்வி கட்டாயம் என்று சட்டம் இயற்றுகிறது. இதிலிருந்து நாம் தெரிந்துகொள்ளலாம் நமது அரசுகள் கல்வி வழங்குவதில் எவ்வளவு முனைப்புடன் செயல்படுகின்றன என்பதை. கல்வி வழங்குவதில் முனைப்பு காட்டாவிட்டாலும் இருக்கிற கல்வி அமைப்புகளை சீர்குலைக்கிற விதமாக செயல்படாமலிருந்தாலே பெரிய காரியம். புதிய திட்டங்கள், புதிய கொள்கைகள் என்ற பெயரில் நம்முடைய அரசுகள் கல்வி அமைப்புகளை சீ்ர்குலைத்ததோடு இலவசமாகக் கல்வியை வழங்குகிற செயல்பாட்டிலிருந்து படிப்படியாக தன்னை விடுவித்தும் கொண்டது.

1975-80 காலகட்டம்வரை கூட தமிழகத்தில் அரசுப் பள்ளிகள்தான் இயங்கின. அடிப்படை வசதிகள் குறைவாக இருப்பினும் கல்விச் சூழல் சிறப்பாகவே இருந்தன. 1986-ல் ராஜீவ்காந்தி கொண்டு வந்த புதிய கல்விக் கொள்கையால் நவோதயா, மாதிரிப் பள்ளிகளால் அதி புத்திசாலிகளுக்கு மட்டுமே கல்வி, அதி புத்திசாலிகள் மட்டுமே தேவை என்ற முழக்கத்தை உருவாக்கி கல்வி வழங்குவதில் பெரும் பாகுபாட்டை உருவாக்கியது. அதே காலகட்டத்தில் தமிழக முதலமைச்சராக இருந்த எம்.ஜி.ஆர். இலவசமாக அனைவருக்கும் கல்வியை அரசே வழங்க வேண்டும் என்பதை மாற்றி பணம் கொடுத்துப் பெறவேண்டியது கல்வி என்று தனியார் மயத்தை ஊக்குவித்தார். 1991-ல் நரசிம்மராவ் புதிய பொருளாதாரக் கொள்கை ஒன்றைக் கொண்டுவந்து அரசு வழங்க வேண்டிய இலவசக் கல்வி, சுகாதாரம், உணவு போன்ற அடிப்படைக் கடமைகளிலிருந்து முற்றிலுமாகத் துண்டித்து்க்கொண்டு எப்படி அனைத்து சமூகத் துறைகளையும் தனியார்மயமாக்கினார் என்பதை வரலாற்று சான்றுகளுடன், புள்ளி விவரங்களுடன் விரிவாக பாரதி தம்பி எழுதியிருக்கிறார். கல்வித் துறையில் ஏற்பட்ட சரிவு என்பது ஏதோ தற்காலத்தில் மட்டுமே ஏற்பட்டதல்ல என்பதுதான் இந்த தகவல்கள், புள்ளிவிவரங்கள் நமக்குச் சொல்கிற செய்தி.  கல்வித்துறையில் ஏற்பட்ட சீறழிவு சமூகத்தின் எல்லாத் துறைகளையும் சீரழித்துவிட்டது என்பது வரலாறு.

நம்முடைய அரசுகள் எப்படி தன்னுடைய கடமைகளிலிருந்து விலகிச் செல்கிறன்றன?   தனியார் பள்ளிகளில்  தங்கள் குழந்தைகள் படிப்பதையே பெற்றோர்கள் விரும்புகிறார்கள், ஆங்கில வழியில் பயில்வதையே விரும்புகிறார்கள், இதற்கு அரசு என்ன செய்ய முடியும்? தனியார் பள்ளிகளின் வளர்ச்சியை தடுக்கவும், அரசுப் பள்ளிகளின் வீழ்ச்சியைத் தடுக்கவும் அரசுப் பள்ளிகளில் ஆங்கில வழியில் போதிக்க அரசாணை வெளியிட்டுள்ளோம் என்ற அரசின் அறிக்கையை பாரதி தம்பி கேள்வி கேட்கிறார். தனியார் பள்ளிகளுக்கு தொடர்ந்து அங்கீகாரம் வழங்குவது ஏன்? தமிழகம் முழுவதும் ஆயிரக்கணக்கில் முறையான அங்கீகாரம் பெறாமல் இயங்கும் பள்ளிகளின் மீது துறை சார்ந்த நடவடிக்கை ஏன் எடுக்கவில்லை? போதிய கட்டமைப்பு வசதிகள் இல்லாத தனியார் பள்ளிகளின் அங்கீகாரத்தை ஏன் ரத்து செய்யவில்லை? தனியார் பள்ளிகளுக்கான கட்டண நிர்ணயக்குழுவை அமைத்தது ஏன்? தனியார் பள்ளிகளில் சேரும் ஏழை மாணவர்களுக்கான கல்விக் கட்டணத்தை அரசே ஏற்கும் என அறிவித்தது ஏன்? நடக்க முடியாத குழந்தைகளுக்கு ஸ்மார்ட் கிளாஸ், யோகா கிளாஸ் நடத்தும் பள்ளிகளுக்கு அரசு ஏன் அங்கீகாரம் வழங்குகிறது? டாஸ்மாக் கடைகளை போன்று தெருவுக்குத் தெரு மெட்ரிக், சி.பி.எஸ்.இ. பள்ளிகளை திறப்பதற்கு அரசு ஏன் தொடர்ந்து அனுமதி வழங்கிக்கொண்டே இருக்கிறது? குழந்தைகளின் அடிப்படை உரிமைகளைப் பறிப்பவர் யார்? நல்லாசிரியர் விருது கொடுக்கப்படுகிறதே? அவர்கள் எல்லாம் நல்லாசிரியர்கள் தானா? இப்படி நூறு நூறு கேள்விகள் நூலில் இருக்கின்றன. கேள்விகள் பொய்யல்ல, புனைவு அல்ல. நிஜம். அரசு அறிந்த, சமூகம் அறிந்த நிஜம். இக்கேள்விகளுக்கு யார் பதில் தருவது? 

தனியார் பள்ளிகள் குறித்து கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக  நூலில் உள்ள புள்ளி விவரங்கள் நம்மை அதிர்ச்சியில் உறைய வைப்பவை. பிரிகேஜியில் ஒரு குழந்தைக்கான ஆண்டுக் கட்டணம் - வி்ண்ணப்பம், ப்ராசஸிங், நன்கொடை, பேருந்து, புத்தகம், சீருடை, ஸ்மார்ட் கிளாஸ், யோகா கிளாஸ் கட்டணம் என்று மொத்தம் 1.80 லட்சம். இந்தக் கட்டணம் வசூலிப்பது வெளிநாட்டில் அல்ல. தமிழ்நாட்டில்தான். நான்காம், ஐந்தாம் வகுப்புகளுக்கு லேப்டாப்பிலேயே பாடம் நடத்தப்படுகிறது என்று ஒரு பள்ளி விளம்பரம் செய்கிறது. வருடம் இரண்டு கோடி ரூபாய் லாபம் தரும் பள்ளி விற்பனைக்கென்று கோவையில் ஒரு பள்ளி விளம்பரம் செய்திருக்கிறது. தாம்பரத்தில் ஒரு பள்ளி நிர்வாகம் ரியல் எஸ்டேட் தொழிலும் செய்கிறது. ஒரு மனை வாங்கினால் ஒரு குழந்தைக்கு சீட் ப்ரீ என்று அப்பள்ளி விளம்பரம் செய்திருக்கிறது. இந்த விளம்பரங்கள் நமக்குச் சொல்வது கல்வியிற் சிறந்த தமிழ்நாடல்ல - கல்வி வியாபாரம் சிறந்த தமிழ்நாடு என்பதைத்தான். இதுபோன்ற அதிர்ச்சிகரமான பல தகவல்களை நூல் முழுவதும் பாரதி தம்பி பட்டியலிட்டுள்ளார். கல்வி என்பது வணிகம்-வியாபாரம், வர்த்தகப் பொருள்-பண்டம் என்பதாகிவிட்டது. கல்வியைத் தேடி அலைந்த காலம் போய்விட்டது. இப்போது ஒவ்வொரு வீட்டின் முன்னும் – பள்ளி வேன் வந்து காத்துகொண்டு நிற்கிறது. உங்களிடம் பணம் மட்டும்தான் இருக்க வேண்டும். இந்த தகவல்களின் மூலம் நம்முடைய சமூகம் பாடம் கற்குமா?

முற்றிலும் வியாபாரமாகிவிட்ட, முற்றிலும் வியாபாரத்தை மட்டுமே நோக்கமாகக் கொண்ட தனியார் பள்ளிகளைத்தான் நம் சமூகம் உலகத்தரமான பள்ளி என்று கொண்டாடுகிறது. வணிகமயமான கல்வி நிறுவனங்களுக்கான தகுதி, அந்தஸ்து, சமூக மதிப்பு எப்படி ஏற்படுகிறது? அதிக நன்கொடை, அதிக கட்டணம் வசூலித்தால் அது தரமானப் பள்ளி. விண்ணப்பக் கட்டணம் அதிக விலை என்றால், விண்ணப்பப் படிவத்தை தருவதற்கு இழுத்தடித்தால், காத்திருக்க வைத்தால், பெரிய சிபாரிசு வேண்டுமென்று சொன்னால், பெற்றோர்களுக்குத் தேர்வு வைத்தால், வகுப்பில்-பள்ளி வளாகத்திற்குள் தமிழில் பேசியதற்காக அபராதம் விதித்தால் அது சிறந்த பள்ளி. உலகத்தரமான பள்ளி. 

100-க்கு 100 சதவீதம் தேர்ச்சி என்ற புள்ளி விவரம், ஸ்டேட் ரேங்க் இத்தனை பேர் என்ற புள்ளி விவரம், பெற்றோர்களைக் காக்க வைத்தல், அவமானப்படுத்துதல், அதிக கெடுபிடிகளைக் கடைபிடித்தல், விளையாட விடாமல் தடுத்து வைத்திருத்தல், பிரம்மாண்ட கேட், பிரம்மாண்டமான கட்டிடங்கள் ஆகியவைதான் உலகத் தரமான பள்ளிக்கு நற்சான்று. தனியார் பள்ளி பெற்றோர்களைக் கொடுரமாக நடத்துகிறது. கொடூரத்தை, இழிவை பெருமையாக ஏற்றுக் கொள்கிறோம். இழிவு எப்படி பெருமையாக இருக்க முடியும்?

தனியார் பள்ளியில் கட்டிட வசதி இருக்கறதா? குடிநீர், கழிப்பறை, காற்றோட்டம், போதிய வெளிச்சம் இருக்கிறதா என்று பார்ப்பதில்லை. தகுதியான ஆசிரியர்கள் முறையாக பட்டம் பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்களா என்று பார்ப்பதில்லை. பள்ளி வளாகம், ஏரியை ஒட்டியோ, குளத்தை ஒட்டியோ, தேசிய நெடுஞ்சாலையை ஒட்டியோ இருக்கிறதா என்று பார்ப்பதில்லை. அரசிடம் முறையான அங்கீகாரம் பெற்றிருக்கிறதா? விளையாட்டு மைதானம் இருக்கிறதா என்று பார்ப்பதில்லை? ஆசிரியர் மாணவர் உறவு சுமூகமாக இருக்கிறதா என்று கூட பார்ப்பதில்லை. பெற்றோர்கள் பார்ப்பதெல்லாம் 100 சதவீத தேர்ச்சி என்ற புள்ளி விவரத்தை மட்டுமே. பள்ளி நிர்வாகம் குழுந்தைகளை இயந்திரங்களைப்போல நடத்துகின்றனவா என்பதை மட்டுமே பார்க்கின்றன. கல்யாண வரன் தேடுவதில் காட்டப்படும் அக்கறையைக் காட்டிலும் ப்ரிகேஜியில் ஒரு குழந்தையை சேர்ப்பதற்கு அதிக விசாரணையும் அக்கறையும் காட்டப்படுகிறது. அந்த விசாரணையும் அக்கறையும் மதிப்பெண்ணை மட்டுமே நோக்கமாகக் கொண்டதாக இருக்கிறது. நம்முடைய கல்வி அமைப்பு முற்றிலும் மதிப்பெண்ணை மட்டுமே நோக்கமாகக்கொண்டதுதானே. குழந்தை பயிலும் பள்ளி வளாகம் குறித்த எந்த விசாரணையையும் எந்தப் பெற்றோரும் செய்வதில்லை என்பது பாரதி தம்பியின் குற்றச்சாட்டு. இந்த குற்றச்சாட்டுக்கு யார் பதில் சொல்வது? அரசா? பெற்றோர்களா?

தனியார்மயக் கல்வி வியாபாரிகளுக்கு உறுதுணையாக இருப்பது பெற்றோர்களின் பேராசை. முன்பு மெட்ரிக் பள்ளி என்று அலைந்தவர்கள் இப்போது சி.பி.எஸ்.இ என்று அலைகிறார்கள். பெற்றோர்களின் மன உலகம் எப்படி இருக்கிறது. “நம்ம குழந்தைகளோட எதிர்காலம் தானே நமக்கு முக்கியம்“ என்றும் “நம் குழந்தைகளோட எதிர்காலத்துக்காக நாம செலவு செய்துதான் ஆக வேண்டும்“ என்றும்  “எல்லா அவமானத்தையும் சகித்துக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்“ என்றும் “நம் வாழ்க்கைதான் இப்படி இருக்கிறது நம் குழந்தைகளோட எதிர்காலமாவது நன்றாக இருக்கட்டுமே“ என்றும் “நான் படுகிற கஷ்டம் பெருசில்ல என் பிள்ளையோட எதிர்காலம்தான் முக்கியம்“ என்று சொல்கிற, நினைக்கிற பெற்றோர்களின் மன உளவியலை நன்கு புரிந்துகொண்ட தனியார் பள்ளிகளின் முதலாளிகள் தங்களின் கொள்ளை லாபத்திற்காக புதுப்புது விளம்பரங்களை, பிரச்சாரங்களை எப்படியெல்லாம் செய்கிறார்கள் என்று பாரதி தம்பி ஒரு பட்டியல் தருகிறார். அரசுப் பள்ளிகளில் படித்தால் போட்டித் தேர்வில் வெற்றி பெறமுடியாது. பன்னாட்டு கம்பெனிகளில் வேலை கிடைக்காது, வெளிநாடுகளுக்கு செல்ல முடியாது. இன்றைய போட்டி உலகில் வெற்றிபெற முடியாது. அரசு பள்ளிக்கூடங்கள் தண்டம். அவற்றில் படித்தால் உருப்பட முடியாது. அரசுப் பள்ளியில் தமிழில்தான் பாடம் நடத்துவார்கள். அது உங்கள் குழந்தையின் எதிர்காலத்தை முற்றிலுமாக சீரழித்துவிடும். தமிழ் மொழியில் படித்தால் மூளை வளராது. தனியார் பள்ளியில் ஆங்கிலத்தில் படித்தால்தான் அறிவாளி. இப்படியான பிரச்சாரங்கள் நம் சமூகத்தின் உளவியலையே மாற்றிவிட்டது. அரசுத் துறை என்றாலே சீர்கேடு என்ற மனப்போக்கை ஏற்படுத்திவிட்டது. இந்தப் பொய்ப்பிரச்சாரத்தில் தனியார்ப் பள்ளி முதலாளிகள் மட்டுமல்ல அரசு நிர்வாகமும், பெற்றோர்களும், முக்கியமாக ஆசிரியர்களும் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள் என்பதுதான் வேதனையானது.

இன்று தமிழகத்தில் உள்ள அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர்களுடைய குழந்தைகள், அரசு அதிகாரிகளுடைய குழந்தைகள், அரசியல்வாதிகளுடைய குழந்தைகள் எங்கு படிக்கிறார்கள்? 99 சதவீதம் தனியார்ப் பள்ளியில்தான் படிக்கிறார்கள். தனியார் பள்ளிகளின் கொள்ளை லாபத்தை பெருக்கியவர்கள் யார்? கல்வி என்ற பெயரில் நடத்தும் சமூகக் கொள்ளையை ஊக்குவித்தவர்கள் யார்? இந்த சமூக குற்றத்துக்கு யார் பொறுப்பாளி என்று பல கேள்விகளை நம்முன் வைக்கிறார் பாரதி தம்பி. சென்னையில் ஒரு புகழ்பெற்ற பள்ளியி்ல் படிப்பதற்காக ஒரு குடும்பம் திண்டுக்கல்லில் இருந்து சென்னைக்கு குடிபெயர்ந்துள்ளது. இப்படி தமிழகம் முழுவதும் நுாற்றுக்கணக்கான குடும்பங்கள் குடிபெயர்ந்துள்ளன. பத்து மற்றும் பனிரெண்டாம் வகுப்பு பொதுத் தேர்வு நடக்கும் சமயத்தில் நாமக்கல் மாவட்டத்திற்கு இரண்டு, மூன்று மாதங்களுக்கு மட்டுமே குடிபெயர்கிற குடும்பங்களின் எண்ணிக்கை ஆயிரம் முதல் இரண்டாயிரம் வரை இருக்கும். இதற்கு யார் பொறுப்பாளி? அரசுப் பள்ளி மோசம், அரசு கல்லுாரி மோசம் என்று சொல்கிற பெற்றோர்கள், தனியார் பள்ளி முதலாளிகள் தங்களுடைய குழந்தைகளுக்கு தமிழக அரசால் நடத்தப்படும் மருத்துவக் கல்லூரிகளில் இடம் கிடைக்கவேண்டும் என்றும், அண்ணா யுனிவர்சிட்டியில் இடம் கிடைக்க வேண்டும் என்றும் ஏன் விரும்புகிறார்கள்? அது மட்டும் அரசு நடத்தும் நிறுவனங்கள் இல்லையா?

ப்ரிகேஜிக்கு ஒரு ஆண்டிற்கு 1.80 லட்சம் செலவு செய்து படிக்க வைக்கிற பள்ளியின் கல்வித்தரம் எப்படி இருக்கிறது? உலகத்தரம் வாய்ந்த பள்ளிகளில் படிக்கும் மாணவர்களின் மனநிலை என்னவாக இருக்கிறது? மனப்பாடம் செய்யும் இயந்திரங்களாகவே இருக்கிறார்கள். பாடத்தை புரிந்துகொண்டு படிக்கிற பழக்கமே இல்லாதவர்களாக இருக்கிறார்கள். எப்போதும் தேர்வுகளைப் பற்றியும் தேர்வு முடிவுகளைப் பற்றியுமே கவலை கொண்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். கட் ஆப் மதிப்பெண்களை மட்டுமே கனவாகக் கொண்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். பக்கத்துவீட்டுக்காரர் , தெருவில் உள்ளவர்களைப்பற்றி மட்டுமல்ல தான் வாழும் ஊரைப்பற்றிக்கூட எதுவுமே தெரியாத மொக்கைகளாக இருக்கிறார்கள். இவர்களுக்கு தனக்கு பாடம் எடுக்கும் ஆசிரியர்களுடைய பெயர் கூடத் தெரிவதில்லை. அவர்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் மொட்டையான மனப்பாடம் மட்டுமே. படித்துக்கொண்டே இருக்கிறார்கள், பரிட்சை எழுதிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள் அவ்வளவுதான. தனியார் பள்ளி மாணவர்கள் குறித்த அழகிய சித்திரம் ஒன்றை பாரதி தம்பி தருகிறார். “இறுக்கிக் கட்டப்பட்ட முறுக்குக் கம்பிகளைப் போல இருக்கிறார்கள்“ என்று சொன்னாலும் தனியார் பள்ளியில் படிக்கும் மாணவர்கள் தனியார் பள்ளிகளில் வேலை செய்யும் ஆசிரியர்கள் குறித்து அவரிடம் அதிக இரக்க உணர்வே வெளிப்படுகிறது. “மாணவர்களும் பாவம் ஆசிரியர்களும் பாவம்“ என்று எழுதுகிறார். அதேநேரத்தில் தனியார் பள்ளி நிறுவனங்கள் சுய சிநதனைக்கு பதிலாக அடிமைத்தனத்தையும், விட்டுக்கொடுத்தலுக்குப் பதிலாக தன்முனைப்பையும், நாகரிகத்துக்குப் பதிலாக அநாகரிகத்தையும், சமத்துவத்திற்கு பதிலாக பாகுபாட்டையும், பொதுநலத்திற்குப் பதிலாக சுயநலத்தையும், மன அழுத்தம் தாங்கமுடியாமல் தற்கொலை செய்து கொள்வதையும், விளையாட்டை வாழ்வின் அடிப்படையாகக் கருதாமல் எதிரியாக சித்தரிப்பதையும் தான் நாம் தரமான உலகத்தரமான கல்வி என்று புகழ்கிறோம் என்று பொது சமூகத்தின் மீது கேள்வியை வைக்கிறார். 

நமது கல்வி கொள்கைகள் என்ன? ஆசிரியர் பேசுவார். மாணவர் பேசக்கூடாது. ஆசிரியர் சொல்வார். மாணவர் எதிர்கேள்வியின்றி கேட்பார். இதுதான். ஆனாலும் கல்வித் திட்டத்தில் இல்லை குளறுபடி அதை நிறைவேற்றுவதில்தான் இருக்கிறது. தனியார் பள்ளிகளில் மட்டுமல்ல அரசுப் பள்ளிகளிலும் இன்று ஆசிரியருக்கும் மாணவருக்கும் எந்த உறவும் இல்லை. அதனால்தான் 1997-ல் தமிழ்நாட்டில் முன்னெடுக்கப்பட்ட மாற்றுக் கல்வி முறையான தாய் தமிழ்ப் பள்ளிகள் பெரிய வெற்றியை அடையவில்லை.

“அரசுப் பள்ளிகள்தான் நம் கல்வி உரிமையின் அடையாளம், எக்காரணம் கொண்டும் அதை விட்டுத்தர முடியாது“ என்று எழுதுகிற பாரதி தம்பி நம் அடிப்படை உரிமையை யார் பறிக்கிறார்கள் என்ற கூர்மையான கேள்வியை நம்முன் வைக்கிறார். போதிய கட்டிட வசதியை, குடிநீர், கழிப்பறை, இருக்கைகள், ஆசிரியர் நியமனத்தை செய்து  தராத அரசு லேப்டாப்பும், சைக்கிளும் எதற்காக வழங்குகின்றன என்ற கேள்வி முக்கியமானது. அரசுப் பள்ளியின் வீழ்ச்சிக்கு முக்கிய குற்றவாளிகள் அரசு, ஆசிரியர், பெற்றோர் என இருந்தாலும் முதன்மையான குற்றவாளி ஆசிரியர்களே என்பதை தன் ஆய்வு மூலம் நிரூபிக்கிறது இந்நூல். அரசுப் பள்ளிகளில் வேலை செய்யும் ஆசிரியர்களுக்கு தங்கள் மீதோ, தாங்கள் செய்யும் வேலை மீதோ மதிப்போ, மரியாதையோ கிடையாது. அதனால்தான் அரசுப் பள்ளிகள் மூடுவிழவை  நோக்கி நகர்ந்துகொண்டிருக்கிறது. அதோடு ஆசிரியர்களுடைய பொறுப்பற்ற, அக்கறையற்ற, கடமை உணர்வற்ற, ஊக்கமற்ற தன்மையால், அலட்சியத்தால் அரசுப் பள்ளிகள் சீரழிகின்றன. இன்று பல தனியார் பள்ளிகளில் பங்குதாரர்களாக இருப்பவர்கள் அரசுப்பள்ளி ஆசிரியர்களே. தனியார் பள்ளிகளை தொடங்கலாம் என்ற விஷ விதையை முதலில் தூவியவர்கள் அரசுப் பள்ளி ஆரிசியர்களே. அரசுப் பள்ளிகளின் வீழ்ச்சிக்கு நிர்வாகத்தினுடைய கண்காணிப்பு முற்றிலும் இல்லாதது. அரசுப் பள்ளிகளின் வீழ்ச்சிக்கும், அரசுப் பள்ளிகளில் படிக்கும் மாணவர்களின் கற்றல் திறன் குறைபாட்டிற்கும் மாணவர்கள் அல்ல காரணம். ஆசிரியர்கள்தான் என்பதோடு அரசுப் பள்ளியில் திறம்பட வேலை செய்யும் ஆசிரியர்களும், திறம்பட இயங்கும் பள்ளிகளும் இன்னும் இருக்கவே செய்கின்றன என்பதையும் பாரதி தம்பி எழுதியிருக்கிறார். இது அவருடைய பார்வையின் சமநிலையைக் காட்டுகிறது.

ஒரு புத்தகம் என்பது சமூகத்தை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்வதற்கான வழி என்பதையும், காலத்தை பிரதிபலிக்கும் கண்ணாடி என்பதையும், குறிப்பிட்ட காலத்தில் குறிப்பிட்ட சமூகம் எப்படி வாழ்ந்தது என்பதற்கான ஆவணம் என்பதையும், ஒரு நிஜமான எழுத்தாளன் சமூகத்தைப் பற்றி மட்டுமே அக்கறை கொள்வான் என்பதையும் நிரூபித்துக் காட்டுகிறது பாரதி தம்பியின் “கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக”

கற்க கசடற-விற்க அதற்குத் தக - பாரதி தம்பி நூலுக்கு எழுதிய அனிந்துறை. டிசம்பர் 2014