அடங்காத அழுகை - இமையம்

“ஏன் பாதியிலியே நிறுத்திட்ட?”

“---”

“ஒங்க ஊரு பேரக் கேட்டு பசங்க சிரிப்பாங்கன்னு யோசிக்கிறியா?”

“---”

“கெட்ட வார்த்த கொண்ட பேரா?”

“---”

“எந்தப் பேராயிருந்தாலும் சொல்லு?”

“---”

“கிளாஸுல இருக்கிற எல்லா பிள்ளைங்களும் சொல்லிட்டாங்கல்ல. நீ மட்டும் சொல்லலன்னா என்னா அர்த்தம்?”

“---”

“மோசமான பேரா இருந்தாக்கூட பரவாயில்ல. சொல்லு? சும்மா தெரிஞ்சிக்கத்தான் கேக்குறன்.”

“---”

“நான் எத்தன மொற கேக்குறன்? நீ பேசாம இருந்தா என்னா அர்த்தம்? வாயத் தொறந்து நீ பேச மாட்டியா?”

“---”

“என்னெ வாத்தியார்னு நெனைக்கிறியா? இல்லெ முட்டாப் பயன்னு நெனைக்கிறியா?”

“---”

“ஒத வாங்கினாதான் சொல்லுவபோல இருக்கு.”

“---”

“ஆறாவது படிக்கிறப்பவே ஒனக்கு இவ்வளவு திமிரா?”

“---”

“நான் வேலக்கி வந்து பன்னண்டு வருசமாயிடிச்சி, இத்தன வருச சர்வீஸுல ஒன் அளவுக்கு நெஞ்சழுத்தமான பிள்ளைய நான் பார்த்ததே இல்ல.”

“---”

“ரொம்ப தைரியசாலிதான்.”

“---”

“தடிக்கழுத. ஒன்னெ ஒரு வார்த்த சொல்ல சொன்னா, நீ என்னெ நூறு வார்த்த பேச வைக்கிற? அவ்வளவு திமிர்த்தனம். இல்லியா?”

“---”

“சொல்லப்போறியா? இல்லியா?” என்று கேட்ட தனசேகர் விருட்டென்று நாற்காலியை விட்டு எழுந்தார். அறிவொளி நின்றுகொண்டிருந்த இடத்திற்கு வேகமாகவும் கோபமாகவும் வந்தார்.

“இப்ப சொல்லப்போறியா, இல்லியா?” என்று தனசேகர் சத்தமாகக் கேட்ட விதத்தையும் நாற்காலியைவிட்டு எழுந்துவந்த வேகத்தையும் பார்த்த வகுப்பிலிருந்த பிள்ளைகள் எல்லாரும் பயந்துபோய்விட்டனர். அறிவொளிக்குச் சரியான அடி கிடைக்கப்போகிறது என்ற எண்ணத்தில் அமைதியாகிவிட்டனர். வகுப்பறையில் ஐம்பது, அறுபது பிள்ளைகள் இருந்தும் மூச்சுவிடுகின்ற சத்தம்கூடக் கேட்கவில்லை.

தனசேகர் ஆசிரியராக வேலைக்குச் சேர்ந்து பன்னிரண்டு வருடங்கள் முடிந்துவிட்டன. நேற்று நடந்த கவுன்சிலிங்கில் மாறுதல் ஆணை வாங்கிக்கொண்டு இன்றுதான் இந்தப் பள்ளிக்கு வந்தார். தலைமை ஆசிரியர் ஆறாம் வகுப்பு ‘சி’ பிரிவுக்கு வகுப்பாசிரியராக நியமித்து, அனுப்பியிருந்தார். வகுப்புக்கு வந்ததும், “இன்னிக்குத்தான் நான் இந்த ஸ்கூலுக்குப் புதுசா வந்திருக்கன். அதனால ஒங்களப் பத்தி நான் தெரிஞ்சிக்க விரும்புறன். ஒவ்வொருத்தரா எந்திரிச்சி பேரு, அப்பா, அம்மா பேரு, கூடப்பிறந்த அண்ணன், அக்கா, தம்பி பேருன்னு சொல்லணும். அப்பறம் அவங்க என்னா செய்றாங்கன்னு சொல்லணும். கடைசியா ஊரு பேரு, ஸ்கூலுக்கும் ஊருக்கும் எவ்வளவு தூரம், எப்படி வர்றிங்கன்னும் சொல்லணும்” என்று சொல்லிவிட்டு நாற்காலியில் உட்கார்ந்தார். எந்த ஊருக்கு மாறுதலாகிப் போனாலும், எந்த வகுப்பிற்குப் பாடம் எடுக்கப் போனாலும், முதல் நாள் பையன்களை, பிள்ளைகளைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்வார். ‘குடும்ப விஷயத்தத் தெரிஞ்சிக்கிட்டு என்ன செய்யப்போறிங்க?’ என்று பல ஆசிரியர்கள் தனசேகரிடம் கேட்டிருக்கிறார்கள். அப்படிக் கேட்கும்போதெல்லாம், ‘பாவப்பட்ட பிள்ளைங்க, அப்பா, அம்மா இல்லாத பிள்ளைங்கன்னா, லேட்டா வந்தா அதுங்கள அடிக்காம இருக்கலாம். திட்டாம இருக்கலாம் அதுக்குத்தான்’ என்று சொல்லிவிடுவார். புதிதாக மாறுதலாகி வந்திருக்கிறோம், பிள்ளைகளைப் பற்றித் தெரிந்துகொள்வோம் என்ற விதத்தில்தான் கேட்டார். முதல் பெஞ்சியிலிருந்து நான்காவது பெஞ்சிலிருக்கும் பிள்ளைகள்வரை சொல்லிவிட்டார்கள். ஐந்தாவது பெஞ்சில் மூன்றாவதாக உட்கார்ந்திருந்த அறிவொளி, அப்பா அம்மா பெயர், அண்ணன் தம்பி பெயர், என்ன செய்கிறார்கள் என்ற விவரங்களையெல்லாம் சொன்னாள். இதே பள்ளியில் தன்னுடைய அக்கா எட்டாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருக்கிறாள் என்பதையும் சொன்னாள். ஆனால் ஊரின் பெயரை மட்டும் சொல்லவில்லை. 

தனசேகர் கால் மணிநேரத்திற்கு மேலாகக் கேட்டும் மிரட்டியும் பார்த்துவிட்டார். ஆனால் ஊரின் பெயரை மட்டும் சொல்லவில்லை. அந்தப் பிள்ளைக்கு இடது பக்கமும் வலது பக்கமும் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளைகளும், முன்பெஞ்சிலும் பின்பெஞ்சிலும் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளைகளும், “சொல்லு பிள்ள, சொல்லு பிள்ள” என்று ரகசியக் குரலில் சொல்லிப் பார்த்துவிட்டார்கள். அப்படியும் வாயைத் திறக்கவில்லை. தலைகுனிந்து, கையைக் கட்டிக்கொண்டு நின்றது நின்றபடியே நின்றுகொண்டிருந்தாள். தலையைத் தூக்கி தனசேகரையும் பார்க்கவில்லை, மற்றப் பிள்ளைகளையும் பார்க்கவில்லை.

அறிவொளி உட்கார்ந்திருந்த பெஞ்சுக்கு அருகில் வந்த தனசேகர், “வெளிய வா” என்று சொன்னார். மற்ற பிள்ளைகளிடம் ‘நவுறுங்க’ என்று சொல்லிவிட்டு பெஞ்சிலிருந்து விலகி வெளியே வராதது அவருக்கு ஆத்திரத்தை உண்டாக்கிற்று.

“இப்ப வெளிய வரப்போறியா இல்லியா?” என்று கேட்டுக் கத்தினார்.

வலது பக்கமும் இடது பக்கமும் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளைகள், ‘போ பிள்ள’ என்று சொல்லியும் வழிவிட்டு நகர்ந்து உட்கார்ந்தும், அறிவொளி தன்னுடைய இடத்தைவிட்டு நகரவில்லை. வகுப்பிலிருந்த மொத்த பிள்ளைகளின் பார்வையும் அவள்மீதுதான் இருந்தது.

“சொல்லுவியா, சொல்ல மாட்டியா?” என்று உச்சப்பட்ச கோபத்தில் தனசேகர் கேட்டார். அதற்கும் அறிவொளியிடமிருந்து சிறு முனகல் சத்தம்கூட வரவில்லை. பதில் பேசாதது மட்டுமல்ல, அசைந்துகூட நிற்கவில்லை. அவளைப் பார்க்கப்பார்க்க தனசேகருக்குக் கோபம் கூடிக்கொண்டே போனது. அவளுடைய கன்னத்திலேயே அறைய வேண்டும், குச்சியை எடுத்து அவளுடைய பின்புறத்திலேயே அடிக்க வேண்டும், உயிர்போவது போல் அழுதாலும் விடக் கூடாது என்ற வெறி உண்டாயிற்று. அதே நேரத்தில், ‘அடிச்சா ஒரு அடியக்கூடத் தாங்காதுபோலிருக்கே சனியன். பூஞ்சையாக இருக்கே’ என்ற தயக்கமும் இருந்தது. பத்தாவது, பன்னிரண்டாவது படிக்கிற பிள்ளை என்றால் அடித்துவிடலாம். உடம்பு தாங்கும், ஆறாம் வகுப்புப் படிக்கிற பிள்ளையை எப்படி அடிப்பது? சின்னப் பிள்ளை மட்டுமல்ல, பெண் பிள்ளையாக இருக்கிறதே என்ற எண்ணமும் தனசேகருக்கு இருந்தது. சின்னப் பிள்ளையோ, பெரிய பிள்ளையோ, எதுவாக இருந்தாலும் ஆண் ஆசிரியர் பெண் பிள்ளையை அடிக்கக் கூடாது. மீறி அடித்தால் பெரிய சிக்கலாகிவிடும் என்பதால் தனக்கு வந்த கோபத்தையெல்லாம் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு, “சொன்னா சொல்லு, சொல்லாட்டிப் போ. அதனால எனக்கென்ன வந்துச்சி” என்று பல்லைக்கடித்துக்கொண்டே சொன்னவர், அறிவொளிக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளையிடம், “நீ சொல்லு” என்று சொன்னார். அந்தப் பிள்ளை எழுந்து மனப்பாடம் செய்து வைத்திருந்ததை ஒப்பிப்பதுபோல, தன்னுடைய பெயர், தன்னுடைய அப்பா, அம்மா பெயர், அண்ணன் தம்பி பெயர், அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள், வயது என்ன என்பதைச் சொல்லிவிட்டு, கடைசியாக ஊரின் பெயரையும் சொல்லிவிட்டு உட்கார்ந்துகொண்டது. அடுத்த பிள்ளை எழுந்து சொன்னது. அதற்கடுத்த பிள்ளையும் சொல்லிவிட்டு உட்கார்ந்துவிட்டது. அடுத்த பெஞ்ச் அடுத்த பெஞ்ச் என்று எட்டாவது பெஞ்சிலிருந்த பிள்ளைகளும் சொல்லிவிட்டு உட்கார்ந்துவிட்டனர். 

 “இப்பவாச்சும் சொல்லு” என்று தனசேகர் கேட்டார். அறிவொளி வாயைத் திறக்கவில்லை. 

“வெளிய வா” என்று சொன்னார். வெளியே வரவில்லை. அதனால் தனசேகருக்குக் கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவிற்குக் கோபம் வந்தது. ‘இந்த வயசிலியே இவ்வளவு செஞ்சழுத்தமா?’ என்று ஆச்சரியப்பட்டார். நொடிக்கு நொடி அறிவொளியை அடிக்க வேண்டும் என்ற வெறி கூடிக்கொண்டிருந்தது. அதே நேரத்தில் இன்றுதான் வந்திருக்கிறோம். ஊர் நிலவரம், பிள்ளைகளுடைய நிலவரம் தெரியவில்லை. முதல் நாளே அதுவும் பெண் பிள்ளையை, ஆறாம் வகுப்புப் பொடிப் பிள்ளையை அடித்து, அதனால் ஏதாவது பிரச்சினை வந்தால் என்ன செய்வது என்ற குழப்பத்தில் நின்றுகொண்டிருந்தார்.

“இந்தப் பிள்ளையோட ஊர்க்காரங்க வேற யாராச்சும் இருக்கிங்களா?” என்று கேட்டார்.

“இல்ல சார்” என்று வகுப்பிலிருந்த மொத்த பிள்ளைகளும் ஒரே குரலாகச் சொன்னார்கள்.

“வெளிய வா” என்று மீண்டும் சொன்னார். அறிவொளி வராதது மட்டுமல்ல அசைந்துகூட நிற்கவில்லை. 

‘சனியன விட்டுத் தொலச்சிட்டுப் போயிடலாமா?’ என்று யோசித்தார். அதே நேரத்தில் விட்டுவிட்டுப் போகக் கூடாது என்ற எண்ணமும் அவருடைய மனதில் உண்டாயிற்று. ‘முதல் நாள், முதல் வகுப்பிலேயே தலவலியா, மோசமான பள்ளிக்கூடத்துக்கு மாறுதல் வாங்கிக்கொண்டு வந்துவிட்டோமோ என்று யோசித்தார். தன்னுடைய கோபத்தை யாரிடம் காட்டுவது என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை.

 ‘மெட்ரிக்குலேஷன் ஸ்கூல்ல படிக்கிற பிள்ளைங்கதான் சாதாரணமா வாயத் தொறக்காதுங்க. கவர்மண்ட் ஸ்கூல்ல படிக்கிற பிள்ளைங்க அதிகமாவும் பேசும், சத்தமாவும் பேசுமே’ என்று யோசித்தார். ‘நான் ஏன் இன்னும் இவ்வளவு பொறுமையாக இருக்கிறேன்.’ அவருக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது. இதுவரை அவர் வேலை பார்த்த பள்ளிகளில் நன்றாகப் பாடம் எடுப்பார் என்ற பெயர் இருந்தது. அதே மாதிரி பிள்ளைகளை அதிகமாக அடிப்பார், எடுத்ததற்கெல்லாம் கோபப்படுவார் என்ற பெயரும் இருந்தது.

வகுப்பிலிருந்த மொத்த பிள்ளைகளும் தனசேகரனையும் அறிவொளியையும் மட்டுமே பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். ‘புது சார், என்ன செய்வாரோ?’ என்ற அச்சம் எல்லா பிள்ளைகளுடைய மனதிலும் இருந்தது. பிள்ளைகள் தன்னைக் கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதை உணர்ந்த தனசேகரன் தனக்கிருந்த கோபத்தையெல்லாம் மறைத்துக்கொண்டு, “நீ ரொம்ப நல்ல பிள்ளைதான். எதிர்காலத்தில் ரொம்ப நல்லா வருவ?” என்று அழுத்தமாகச் சொன்னார். பிறகு அறிவொளிக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளையிடம், “பொதுவா இந்தப் பிள்ளை எப்படி இருக்கும்?” என்று கேட்டார். அதற்கு அந்தப் பிள்ளை, “இந்த கிளாஸிலியே இதுதான் சார் அதிகமாப் பேசும். பாட்டெல்லாம் பாடும் சார்” என்று சொல்லிவிட்டு உட்கார்ந்துகொண்டது.

“அவ்வளவு பேசுற பிள்ள, இப்ப மட்டும் ஏன் பேச மாட்டங்குது?”

“தெரில சார்” என்று இரண்டு, மூன்று பிள்ளைகள் ஒரே குரலாகச் சொன்னார்கள்.

தனசேகரன் தன்னுடைய கடிகாரத்தில் நேரத்தைப் பார்த்தார். பெல் அடிப்பதற்கு இன்னும் ஆறு நிமிடம் இருப்பது தெரிந்தது.

 ‘போய் தொல’ என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விடலாமா என்று யோசித்தார். அதே நேரத்தில் அறிவொளியைப் பேச வைக்காமல் போகக் கூடாது என்ற வெறியும் உண்டாயிற்று. அப்போது அவருடைய செல்போன் மணி அடித்தது. வேகமாகச் சென்று மேசைமீது வைத்திருந்த செல்போனை எடுத்து, “நான் கிளாஸுல இருக்கன். அப்பறமாப் பேசுறன்” என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தார். நாற்காலியில் உட்கார்ந்தார். வைத்த கண் வாங்காமல் அறிவொளியையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். “இங்க வா” என்று கூப்பிட்டார். தனசேகர் கூப்பிட்டதைக் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாத மாதிரி அறிவொளி நின்றுகொண்டிருந்தாள். மீண்டும், “இங்கே வா” என்று கூப்பிட்டார். அவரிடம் போகாததோடு, நிமிர்ந்தும் அவரைப் பார்க்கவில்லை. பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளைகள், “போ, போ” என்று தள்ளினார்கள். அப்படியும் அவள் போகவில்லை.

தனசேகருக்குக் கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவிற்குக் கோபம் வந்தது. விருட்டென்று நாற்காலியை விட்டு எழுந்தார். வேகமாக வந்து அறிவொளியின் சடையைப் பிடித்துப் பலமாக இழுத்தார். நடுவில் நின்றுகொண்டிருந்ததால் அவர் இழுத்த இழுப்பிற்கு அவளால் வெளியே வர முடியவில்லை. முதலில் உட்கார்ந்திருந்த இரண்டு பிள்ளைகள் எழுந்து நின்றுகொண்டு வழிவிட்ட பிறகுதான் தனசேகரனால் அறிவொளியை இழுக்க முடிந்தது.

“இந்த கிளாஸில இருக்கிற எல்லா பிள்ளைகளும் சொன்னாங்காளா இல்லியா? நீ மட்டும் ஏன் சொல்ல மாட்டங்கிற? இங்க இருக்கிற பிள்ளைகளவிட நீ என்ன அவ்வளவு பெரிய ஆளா?” என்று கேட்டுச் சத்தம்போட்டார். தனசேகர் பேசிய விதமும் நின்றுகொண்டிருந்த விதமும் அறிவொளியைச் சக்கையாக அடிக்கப் போகிறார் என்பதுபோல்தான் இருந்தது. அடி வாங்காமல் இருக்க வேண்டும் என்ற எண்னத்தில் அவளுடைய பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்த பிள்ளைகள், ‘சொல்லு பிள்ள, சொல்லு பிள்ள’ என்று சொல்லிக் கட்டாயப்படுத்தினார்கள். ஆனால் அவள் வாயையும் திறக்கவில்லை, மற்றப் பிள்ளைகளையும் பார்க்கவில்லை. அவளுடைய முகமும் உடலும் இறுகிப்போயிருந்தது. 

எங்கிருந்துதான் அவருக்கு அவ்வளவு கோபம் வந்ததோ தெரியவில்லை, “இருக்கிற கோவத்தில ஒன்னெ அடிச்சே கொன்னுடுவன். என்னோட ஒரு அடியக்கூட ஒன்னால தாங்க முடியாது. அறியா பிள்ளையா, வெடவெடன்னு இருக்கியேன்னு யோசிக்கிறேன். நீ பதில் சொல்லாட்டிப் பரவாயில்ல. எட்டப்போ. இனிமே எம் மூஞ்சியிலேயே முழிக்கக் கூடாது” என்று சொல்லி நெட்டித் தள்ளினார். பிறகு ஆத்திரத்தோடு, “இன்னிக்கே டி.சி.யத் தரச் சொல்றன். வாங்கிகிட்டுப் போயிடு. நாளக்கி கிளாஸுக்குள்ளார நீ இருந்த, நான் ஒன்னெ அடிச்சே கொன்னுடுவன். பதில் பேசாத கழுத எங் கிளாஸிலியே இருக்கக் கூடாது” என்று சொல்லிவிட்டு வேகமாக நாற்காலியை நோக்கி நடந்தார். மேசைமீது இருந்த செல்போனை எடுத்துச் சட்டைப் பையில் வைத்தார். அப்போது அறிவொளி ஏதோ சொன்னது லேசாக அவருடைய காதில் விழுந்தது. “என்ன சொன்ன? என்ன சொன்ன?” என்று கேட்டுக்கொண்டே அடிப்பதுபோல் திரும்பி வந்தார். 

“பறையன் குளம் சார்.”

வகுப்பிலிருந்த மொத்த பிள்ளைகளும் சிரித்த சத்தம் கேட்டதும், இதுவரை இருந்த கோபத்தைவிட, சிரிப்புச் சத்தம் கேட்ட பிறகுதான் தனசேகருக்கு அதிக கோபம் உண்டாயிற்று. காட்டுக்கத்தலாக, “சைலன்ஸ்” என்று சொல்லிக் கத்தினார். வகுப்பறை அப்படியே உறைந்துபோனது.

கையைக் கட்டிக்கொண்டு, தலையைக் கவிழ்த்துக்கொண்டு அக்கம்பக்கம் பார்க்காமல் இருந்த அறிவொளியை மட்டுமே பார்த்தவாறு இருந்தார். பிறகு அவளுடைய முகத்தை நிமிர்த்தினார். கண்கள் கலங்கியிருப்பதைப் பார்த்த தனசேகர், “ஏம்மா அழுவுற?” என்று கேட்டார். அவர் அப்படிக் கேட்ட பிறகுதான் அவளுக்கு அழுகையே வந்தது. ‘ஏம்மா அழுவுற?’ என்று தனசேகர் கேட்டது, அறிவொளிக்கு அவளுடைய அப்பா கேட்டது போலிருந்தது. தனசேகரின் குரலும் அவளுடைய அப்பா குரல்போல்தான் இருந்தது. அழுகையைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அழ ஆரம்பித்தாள். அழுகை மெல்லமெல்ல தேம்பலாக மாறியது.

“அழுவாத, அழுவாத” என்று பலமுறை சொல்லிப் பார்த்தார். ஆறுதல்படுத்திப் பார்த்தார். சமாதானப்படுத்திப் பார்த்தார். கடைசியாகத் தன் வயிற்றோடு சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டார். அப்போதும் அறிவொளியின் அழுகை நிற்கவில்லை.

“இதுல நீ அழுவுறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்ல. என்னோட ஊர் பேருகூட வண்ணான் குடிகாடுதான். இதுக்காக நீ அழக் கூடாது. அழுகய நிறுத்து. எங்கூட வா. ஸ்டாப் ரூமுல தண்ணி வச்சியிருக்கிறன். வந்து தண்ணியக் குடி” என்று அழைத்துக்கொண்டு வெளியே போன தனசேகர், அறிவொளியிடம் நிதானமான குரலில், “இதுல நீ வெக்கப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்ல. சக்கிலிப்பட்டி, வண்ணாரப்பேட்ட, வண்ணான் குடிக்காடு, தேவர்குளம், கவுண்டம் பாளையம், வன்னியர் பாளையம், பாப்பாரப்பட்டி, நாவிதன்பட்டி, துலுக்கப்பட்டின்னு நிறைய ஊரு பேருங்க இருக்கு. இந்த மாதிரி பேரு வச்சவங்கதான் வெக்கப்படணும், கூச்சப்படணும். இல்லன்னா கவர்மண்டுதான் கூச்சப்படணும், வெக்கப்படணும். கேரளாவிலகூட இந்த மாதிரியான ஊர் பேரு இருக்கு. புரியுதா? என்று கேட்டார்.

“---”

“ஒம் பேரு எவ்வளவு அழகா இருக்கு.”

  “---”

அறிவொளியை அழைத்துக்கொண்டு 

ஆசிரியர்களுக்கான ஓய்வு அறைக்குள் நுழைந்தார்.

ஆனந்த விகடன் 

19.12.2024

செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கம்: தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்கான கௌரவம் - இமையம்

அண்மையில் ஒரு புத்தக வெளியீட்டு நிகழ்வில் கலந்துகொள்ளும் பொருட்டு, அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகத்திற்குச் சென்றிருந்தேன். என்னைப் பார்த்ததும் முதன்மை நூலகர் காமாட்சி, “செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கத்தைப் பார்த்தீர்களா?” என்று கேட்டார். அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகத்தின் நுழைவாயிலுக்கு நேரெதிரில் இருந்த ‘செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள்’ அரங்கத்திற்குள் சென்றோம். பழந்தமிழ் முன்னோடிகள், தமிழ் வளர்த்த அயல்நாட்டு அறிஞர்கள், வரலாற்றுத் தமிழ் ஆய்வாளர்கள், தனித்தமிழ் அறிஞர்கள், இசைத் தமிழ், நாடகத் தமிழ், அறிவியல் தமிழ், மெய்யியல் அறிஞர்கள், தொல்லியல் அறிஞர்கள், பதிப்பாசிரியர்கள், திறனாய்வு, நாட்டாரியல் ஆய்வறிஞர்கள், கவிஞர்கள், சிறுகதையாசிரியர்கள், நாவலாசிரியர்கள், திராவிடப் பெரும் ஆளுமைகள், தமிழ் மொழி வளர்ச்சிக்கு உதவியவர்கள் என்று இருபத்து நான்கு பிரிவுகளில் 180-க்கும் மேற்பட்டவர்களுடைய உருவங்கள் ஓவியங்களாக வரைந்து வைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒவ்வொரு ஓவியத்திற்கும் கீழே, சம்பந்தப்பட்டவர் யார், அவர் ஆற்றிய பணி என்ன, அவர் பெற்ற முக்கியமான விருது என்ன என்பது குறித்த குறிப்புகளும் வைக்கப்பட்டிருந்தன. அதற்குப் பக்கத்தில் சம்பந்தப்பட்டவரின் கையெழுத்து நகல் வைக்கப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு ஓவியத்திற்கும் கீழே QR Code இருக்கிறது. அதை ஸ்கேன் செய்துபார்த்தால், குறிப்பிட்ட எழுத்தாளர் எந்தெந்த ஆண்டுகளில் என்னென்ன நூல்களை எழுதினார், என்னென்ன விருதுகளை வாங்கியிருக்கிறார் என்ற முழு விவரங்கள் இருக்கின்றன.

ராமலிங்க அடிகளாரில் தொடங்கி மீனாட்சி சுந்தரனார், ஆறுமுக நாவலர், உ.வே.சாமிநாதையர், சி.வை.தாமோதரனார், வீரமாமுனிவர், சீகன் பால்கு, இராபர்ட் கால்டுவெல், கமில் சுவலபில், பரிதிமாற் கலைஞர், மறைமலையடிகள், தேவநேயப் பாவாணர், பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார், பம்மல் சம்பந்தனார், சங்கரதாஸ் ஸ்வாமிகள் என்று ஒவ்வொரு ஓவியத்தையும் பார்த்துக்கொண்டே வந்தேன். QR Code-ஐ ஸ்கேன் செய்து, அவர்கள் ஆற்றிய பணிகளை அறிந்துகொண்டபோது மலைத்துப்போனேன்.

விபுலானந்த அடிகள், அயோத்திதாசப் பண்டிதர், பாரதி, பாரதிதாசன், இராஜாஜி, சோம சுந்தர பாரதியார் என்று நான் பார்த்துக்கொண்டே வரும்போது என்னுடைய படத்தையும் ஓவியமாக வரைந்து வைத்திருந்தைப் பார்த்து பயந்துபோனேன். “என்னுடைய படம் எப்படி இங்கே இடம்பெற்றது?” என்று கேட்டேன். “சாகித்திய அகாதமி விருது பெற்ற அத்தனை தமிழ் எழுத்தாளர்களுடைய ஓவியமும் கையெழுத்தும் தகவல்களும் முழுமையாக இடம்பெற்றிருக்கின்றன” என்று காமாட்சி கூறியதைக் கேட்டு அசந்துபோனேன். சாகித்திய அகாதமி விருது பெற்ற எழுத்தாளர்கள் யார்யார் என்று பார்த்தேன். அ.மாதவையா, கல்கி, ரா.கிருஷ்ணமூர்த்தி, சி.சு.செல்லப்பா, எம்.வி.வெங்கட்ராம், கி.ராஜநாராயணன், ஜெயகாந்தன், அசோகமித்திரன், தி.ஜானகிராமன், வை.கு.கோதைநாயகி, லட்சுமி, திலகவதி, சு.வெங்கடேசன், அம்பை என்று 2023 வரை சாகித்திய அகாதமி விருது பெற்றவர்களின் ஓவியங்கள் இடம்பெற்றிருந்தன. அரங்கமும், ஓவியங்கள் வைக்கப்பட்டிருக்கும் விதமும் நேர்த்தியாக இருந்தன. அரசு நிறைய செலவிட்டிருப்பது தெரிந்தது.

“இந்த அரங்கத்திற்கு நிறைய பார்வையாளர்கள் வருகிறார்களா?” என்று கேட்டேன். “வேலை நாள்களில் 500-க்கு அதிகமானவர்களும், விடுமுறை நாள்களில் 1,000-க்கு மேற்பட்டவர்களும் வந்து பார்வையிடுகிறார்கள். ஒருசில ஓவியங்களுக்கு அருகில் நின்று புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டுபோகிறார்கள். ‘இவர் எழுதிய நூல்களை நாங்கள் படித்திருக்கிறோம். ஆனால், இவர் இப்படித்தான் இருப்பார் என்பது எங்களுக்குத் தெரியாது. அதனால்தான், புகைப்படம் எடுத்துகொண்டோம்’ என்று சொல்கிற பார்வையாளர்களும் இருக்கிறார்கள். ஒருசில அறிஞர்களின், எழுத்தாளர்களின் உறவினர்கள் வந்து, ‘இவர் எனக்கு இன்ன உறவு, ஆனால் நேரில் பார்த்ததில்லை. அதனால், புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டோம்’ என்று பெருமிதமாகச் சொல்வதைப் பலமுறை கேட்டிருக்கிறேன்” என்று காமாட்சி சொன்னார்.

“போட்டித் தேர்வுக்குப் படிக்கிறவர்கள் QR Code-ஐ ஸ்கேன் செய்து தமிழ் எழுத்தாளர்கள், அறிஞர்கள் பற்றிய தகவல்களை எடுத்துக்கொள்கிறார்கள். கஷ்டப்பட்டுத் தேடி எடுக்க வேண்டிய தகவல்கள் எல்லாம் எளிதாகக் கிடைப்பதாகச் சொல்லிவிட்டுப்போகிறார்கள்” என்றும் அவர் சொன்னார். தமிழ் எழுத்தாளர்கள், தமிழறிஞர்கள் பற்றிய தகவல்களை எளிதாகப் பெறக்கூடிய இடமாகவும் செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கம் இருக்கிறது. “விடுபட்டுப்போன எழுத்தாளர்களையும் தமிழறிஞர்களையும் காட்சியில் இடம்பெறச் செய்கிற வேலை தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது” என்று காமாட்சி சொன்ன செய்தி மனத்திற்கு உவப்பானதாக இருந்தது.

நான் நாற்பதாண்டு காலமாக நூல்களைப் படித்துக்கொண்டிருந்தாலும், எழுத்தாளராகிப் பதினேழு நூல்களை எழுதியிருந்தாலும் பல எழுத்தாளர்களுடைய முகங்களை, அவர்களுடைய கையெழுத்தை, அவர்கள் எழுதியிருந்த நூல்களின் பட்டியலைப் பார்த்து நானே வியந்துபோனேன். பெரியசாமித் தூரன், செய்குத்தம்பி பாவலர், தனிநாயகம் அடிகளார், க.வெள்ளைவாரணனார், புலவர் குழந்தை, கவிஞர் கண்ணதாசன் என்று பலரைப் பற்றிய தகவல்களை விரிவாக அறிந்துகொண்டேன். திராவிட இயக்கத்தின் பெரும் ஆளுமைகளான பெரியார், அண்ணா, கலைஞர் ஆகியோரின் ஓவியங்களும் தகவல்களும் இடம்பெற்றிருக்கின்றன. இந்தியாவில் வேறு எந்த மாநிலத்திலும் ‘செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள்’ போன்ற அரங்கம் இருப்பதற்கு வாய்ப்பே இல்லை. எழுத்தாளர்களை, கவிஞர்களை, ஆய்வறிஞர்களை எத்தனை குடும்பம் கௌரவமாக நடத்தியிருக்கிறது, பெருமைக்குரியவர் என்று பாதுகாத்துப் போற்றியிருக்கிறது என்ற கேள்விக்கு என்னிடத்தில் மகிழ்ச்சியான பதிலில்லை.
கடைசியாகப் பார்வையாளர்களின் பதிவேட்டைப் பார்த்தேன். அதில் ஒருவர், “செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கத்திற்கு வெளியே பிரம்மாண்டமான குத்துவிளக்கு ஒன்று இருப்பதைப் பார்த்ததும் நூலகத்திற்குள் கோயிலும் இருக்கும்போல என்று நினைத்துக்கொண்டுதான் வந்தேன். அரங்கத்திற்குள் வைக்கப்பட்டிருந்த ஓவியங்களைப் பார்த்த பிறகு, ஓவியங்களாக மாறியிருக்கும் மனிதர்களுடைய தமிழ்ப் பணிகளை அறிந்துகொண்ட பிறகு, கோயிலைவிடவும் மேலான இடத்திற்கு வந்திருப்பதாக உணர்ந்தேன்” என்று எழுதியிருந்ததைப் படித்ததும் பிரமித்துப்போய் அப்படியே நின்றுவிட்டேன்.
செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கத்திற்குள் ஓவியங்களாக வைக்கப்பட்டிருக்கும் மனிதர்கள் முந்நூறு, நானூறு ஆண்டுகளாக உருவாக்கிய இலக்கியங்கள்தான், இன்றைய தமிழ் இலக்கியம், தமிழ்ப் பண்பாடு, தமிழ் மொழி. இவர்களின்றித் தமிழ் மொழி இல்லை. இவர்கள்தான் இன்றைய தமிழ்நாடு. இவர்கள்தான் இன்றைய தமிழ் மொழி.
சென்னையின் முக்கியமான அடையாளங்களில் ஒன்றாக இருப்பது அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகம். அந்த நூலகத்திற்கு அடையாளமாக இப்போது செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கம் மாறியிருக்கிறது. ஓவியர்கள் வள்ளிநாயகமும் கோபியும் பாராட்டுக்குரியவர்கள். முடிந்தவரை எழுத்தாளர்களின், அறிஞர்களின் உருவங்களைத் துல்லியமாக வரைய முயன்றிருக்கிறார்கள். தங்களுடைய முயற்சியில் வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார்கள்.
தமிழ் மொழிக்காக, அதன் வளர்ச்சிக்காக உழைத்தவர்களை, உழைத்துக்கொண்டிருப்பவர்களைத் தமிழ்ச் சமுகத்திற்கு அடையாளப்படுத்துவதோடு அவர்கள் பற்றிய தகவல்களை மிக முக்கியமான ஆவணம்போல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்று நினைத்த பள்ளிக்கல்வித்துறை அமைச்சரையும், தமிழ்நாட்டின் முதலமைச்சரையும், நூலகத் துறையையும் எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும். எழுத்தாளர்களுக்கும் தமிழறிஞர்களுக்கும் தமிழ்நாடு அரசு செய்திருக்கிற உயரிய கௌரவம்தான் செந்தமிழ்ச் சிற்பிகள் அரங்கம்.

17.09.2024  அன்று தமிழ்நாடு அரசு, பள்ளிக்கல்வித் துறை சார்பில் “செந்தமிழ் சிற்பிகள்” முதலமைச்சர் மு.க.ஸ்டாலின் அவர்கள் திறக்கப்பட்டது.

முரசொலி 03/12/2024

Can writers be apolitical? - Sandhya Rao (Vazhga Vazhga Book review)

 

Rotary News - Aug 2024

செல்லாத பணம் - நூல் அறிமுகம் - பெ.விஜயகுமார்

 ‘செல்லாத பணம்’ – மனித வாழ்வில் பணம் செல்லாமல் போகும் இடமும் உண்டு என்பதை உணர்த்திடும் இமையத்தின் நாவல். 

இமையம் கடலூர் மாவட்டம் திட்டக்குடி வட்டம், கழுதூரில் பிறந்தவர். அரசுப் பள்ளி ஆசிரியரான இமையத்தின் இயற்பெயர் அண்ணாமலை. திராவிடர் கழகம் வழங்கும் ’பெரியார் விருது’, திருப்பூர் தமிழ்ச் சங்கம் விருது, தமிழ்நாடு முற்போக்கு எழுத்தாளர், கலைஞர்கள் சங்க விருது, கனடா, தமிழ் இலக்கியத் தோட்டம் வழங்கும் இயல் விருது போன்ற பல விருதுகளை இமையம் பெற்றுள்ளார். 

‘கோவேறு கழுதைகள்’, ‘ஆறுமுகம்’, ’செடல்’, ’செல்லாத பணம்’ போன்ற நாவல்கள், பெத்தவன் என்ற நெடுங்கதை மற்றும் ஏராளமான சிறுகதைகளை இமையம் எழுதியுள்ளார். ”தமிழ் எழுத்துலகின் கடந்த நூறாண்டு கால வளர்ச்சியில் இமையத்தின் கோவேறு கழுதைகள் நாவலுக்கு இணையான வேறொன்று இல்லை” என எழுத்தாளர் சுந்தர ராமசாமி பாராட்டியுள்ளார். சாகித்ய அகாதமி விருது பெற்ற இமையத்தின் "செல்லாத பணம்" நாவல் ஆங்கிலத்தில் ‘A Woman Burnt’ என்ற தலைப்பில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. இயக்குநர் வெற்றிமாறன் இந்நாவலைத் திரைப்படம் ஆக்கும் முயற்சியில் இறங்கியுள்ளார்.

தீயில் வெந்தவர்களின் உடலைச் சுமந்துவரும் ஆம்புலன்சுகள் வந்தவண்ணம் இருக்கும் புதுச்சேரி ஜிப்மர் மருத்துவமனையின் தீப்புண் சிகிச்சைப் பிரிவுதான் நாவலின் கதைக்களம். செல்லாத பணம் நாவலைப் படித்து முடிக்க நினைக்கும் ஒருவர் முதலில் தனது மனதைக் கல்லாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். எண்பத்தொன்பது டிகிரி தீக்காயத்துடன் நாவலின் நாயகி ரேவதி அந்த மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டிருக்கிறாள். மருத்துவமனை வாசலில் ரேவதியின் தந்தை நடேசன், தாய் அமராவதி, அண்ணன் முருகன், அண்ணி அருண்மொழி, கணவன் ரவி எனப் பலரும் பதற்றத்துடன் காத்திருக்கின்றனர். வாசகர்களாகிய நாமும்தான்.

நடேசன் – அமராவதி தம்பதியரின் அன்பு மகள் ரேவதி. அழகான பெண். சென்னை அண்ணா பல்கலைக்கழகத்தில் பொறியியல் படிப்பில் அதிக மதிப்பெண்கள் பெற்று, வளாகத் தேர்வில் பிரபல மென்பொருள் நிறுவனத்தில் வேலைக்குத் தேர்தெடுக்கப்படுகிறாள். வெண்ணெய் திரளும் நேரத்தில் தாழி உடைவதைப்போல ரேவதி காதல் எனும் மாயவலையில் சிக்கிக் கொள்கிறாள்.

அவளைக் காதலிக்கும் காதலன் ரவி ஆட்டோ ஓட்டுபவன். படிப்பறிவு இல்லாத முரடன். குடிகாரன். ரேவதி போகுமிடமெங்கும் அவளைப் பின்தொடர்ந்து வந்து நச்சரித்துக் கொண்டே இருக்கிறான். தன்னுடைய உடல் முழுவதும் ரேவதியின் பெயரை அவன் பச்சை குத்திக் கொள்கிறான். பிளேடால் கையைக் கிழித்துக் கொண்டு அவளிடம் காதல் யாசகம் கேட்கிறான். அவனது ‘காதலை’ தவிர்க்க முடியாது தவிக்கிறாள் ரேவதி. காதல் பிச்சை கேட்டு அலையும் ரவியின் கெஞ்சலுக்கு மனமிரங்குகிறாள். அவனைத் திருமணம் செய்து கொள்வது என்ற விபரீத முடிவை மேற்கொள்கிறாள்.

ரேவதி வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள். தந்தை நடேசன் பள்ளித் தலைமையாசிரியர். அண்ணனும், அண்ணி அருள்மொழியும் மென்பொருள் பொறியாளர்கள். அருண்மொழி அண்ணி மட்டுமல்ல ரேவதியின் கல்லூரித் தோழியும்கூட. ரேவதியின் பெற்றோர்கள், அண்ணன், அண்ணி எல்லோரும் ரவி-ரேவதி காதல் பொருந்தாக் காதல், அபத்தமானது என்று ரேவதியிடம் எடுத்துச் சொல்லிப் பார்க்கிறார்கள். இருப்பினும் அவனைத்தான் திருமணம் செய்து கொள்வேன் என ரேவதி தனது குடும்பத்தாரிடம் பிடிவாதம்பிடிக்கிறாள்.

ரேவதியின் தாய் அமராவதி ரவியின் வீட்டுக்குச் சென்று அவனுடைய  பெற்றோரை, சகோதரியைச் சந்தித்து நிலைமையை விளக்குகிறார். ரேவதி – ரவி இடையிலான காதல் சாத்தியப்படாது, பொருந்தாது, ஒத்துவராது என்று சொல்லி ரவி வீட்டாரை எச்சரிக்கிறார். இனியும் ரவி தன் மகளைப் பின்தொடர்ந்தால் போலீசில் புகார் கொடுக்கப் போவதாக அவர்களிடம் மிரட்டுகிறார். “உங்க மகளை நீங்கள் கண்டித்துவைங்க. பெண் ஒத்துக் கொள்ளாமல் ஆண் அவளைப் பின்தொடருவானா”? என்று ரவியின் தாய் திரும்பக் கேட்கிறார்.

தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போவதான ரேவதியின் தொடர் மிரட்டல்களுக்குப் பின்னர் வேறு மாப்பிள்ளை தேடும் வேலையை கைவிட்டுவிட்டு நடேசன் குடும்பத்தினர் ரேவதியின் பிடிவாதத்திற்கு இணங்க வேண்டிய சூழல் ஏற்படுகிறது. வேறுவழியின்றி வேண்டா வெறுப்புடன் ரேவதி-ரவி திருமணத்தை அவர்கள் நடத்துகின்றனர்.

திருமணத்துக்குப் பிறகு வேலையில் சேர்ந்து சென்னையில் இல்லற வாழ்வை இனிதே தொடங்கலாம் என்ற ரேவதியின் கனவு பாழாகிப் போகிறது. அவளை வேலைக்கு அனுப்ப ரவி தயாராக இல்லை. ‘எங்கம்மா சொல்லிச்சு. ஆளு அழகா இருக்கா, வேலக்கி அனுப்பாதன்னு. தெருவுல, ஆட்டோ ஸ்டேண்டுல. புதுக் குழப்பம் புதுப் பிரச்சன வந்துடும்ன்னு சொன்னாங்க” – இது அவளை வேலைக்கு அனுப்பாததற்கு அவன் சொல்லிக் கொண்ட காரணம்.

ரேவதி வீட்டிற்குள் சிறைப்பிடிக்கப்படுகிறாள். தினமும் குடித்துவிட்டு வரும் ரவி, அதனைத் தட்டிக் கேட்கும் ரேவதியை அடித்துத் துன்புறுத்துகிறான். தெருவில் விழுந்து கிடக்கிறான். ஊரெல்லாம் அவனுக்குக் கடன். அவனுடைய கடனை அடைக்க அம்மாவிடமிருந்து ரேவதி பணம் பெறுகிறாள். அம்மா அமராவதி தவிர ரேவதி விஷயத்தில் நடேசன், முருகன், அருண்மொழி மூவரும் தலையிடுவதே இல்லை. ரேவதி வாழ்க்கை சரியாக அமையவில்லை என்பது தெரிந்ததும் அவர்கள் அனைவரும் ஒதுங்கிக் கொள்கின்றனர். ரேவதி அம்மாவிடமிருந்து அடிக்கடி பணம் பெற்றுச் செல்வதை அறிந்த போதிலும் அவர்கள் அதனைக் கண்டு கொள்வதில்லை. திருமணமான எட்டாண்டுகளில் ரேவதி இரண்டு பிள்ளைகளைப் பெற்றெடுக்கிறாள். ரவி திருந்துவதாக இல்லை. நரக வாழ்க்கைதான் ரேவதிக்கு…

ஒரு கொடிய நாளில் ஆட்டோவுக்காக ரவி வாங்கிய கடனை அடைப்பதற்காக அம்மாவிடமிருந்து ரேவதி முப்பதினாயிரம் பணம் வாங்கி வருகிறாள். பணத்தை எடுத்துச் செல்லும் ரவி குடித்துவிட்டு வீடு திரும்புகிறான். அதற்குப் பிறகு நடந்தது யாருக்கும் தெரியாத மர்மமாக நாவலில் தொடர்கிறது.

தீக்காயங்களுடன் ரேவதியை விருத்தாசலம் அரசு மருத்துவமனைக்கு ரவி முதலில் எடுத்துச் செல்கிறான். தீவிர சிகிச்சை வேண்டி கடலூர் அரசு மருத்துவமனைக்கு எடுத்துச் சென்று, பின்னர் புதுச்சேரி ஜிப்மர் மருத்துவமனை தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில் சேர்க்கிறான். செய்தி அறிந்த ரேவதியின் குடும்பத்தினர் அனைவரும் ஜிப்மர் மருத்துவமனைக்கு வந்து தீக்காயச் சிகிச்சைப் பிரிவின் வாசலில் காத்துக்கிடக்கின்றனர்.

தீக்காயம் அடைந்தவர்களுக்கான சிகிச்சை எப்படியிருக்கும், காயமடைந்தவர்கள் படும்பாடு சொல்லில் அடங்காது என்பதை நாவலாசிரியர் விவரித்துச் சொல்வதைப் படிக்கும் போது நம் நெஞ்சம் பதறிப் போகிறது. தற்கொலை கொடியது. அதிலும் கொடியது தீக்குளித்துத் தற்கொலை செய்வது என்பதை அந்த விவரிப்பின் மூலம் அறிகிறோம்.

உடல் எத்தனை டிகிரி எரிந்துள்ளது என்பதைப் பொறுத்தே நோயாளி பிழைப்பாரா, இல்லையா என்பதறியலாம். எண்பத்தியொன்பது டிகிரி அளவிற்கு ரேவதியின் உடல் எரிந்துள்ளதால் அவர் பிழைப்பது அரிதாகிறது. ஆடைகளைக் களைந்து மிகக் குறைவான வெளிச்சத்துடனான குளிரூட்டப்பட்ட அறையில் நோயாளியைப் படுக்கவைக்கிறார்கள். டாக்டர்கள், நர்சுகள் மட்டுமே உள்ளே செல்கிறார்கள். நோயாளியின் நெருங்கிய சொந்தக்காரார் மட்டும் தினம் ஒருமுறை நோயாளியின் உடலைத் துடைத்துச் சுத்தம் செய்வதற்காக அனுமதிக்கப்படுகிறார். உள்ளே செல்பவர்கள் கையுறை, முகத்தில் மாஸ்க், உடலில் ஏப்ரன் அணிந்தே செல்ல வேண்டும். நோயாளி இன்ஃப்க்‌ஷன் ஆகிவிடக்கூடாது என்பதில் மிகுந்த கவனம் செலுத்தப்படுகிறது. ஐசியு அறையில் இருக்கும் நோயாளியைப் பார்க்க அனுமதி யாருக்கும் கிடையாது. அட்டெண்டர் ஒருவர் மட்டும் ஐசியுக்கு வெளியே காத்திருக்கலாம். சிகிச்சைக்கு வேண்டிய மருந்துகளை வாங்கித்தருவது, தினமும் காலையில் நோயாளியைத் துடைத்துச் சுத்தம் செய்வது அவரின் பொறுப்பாகும். நோயாளியை மயக்க நிலையிலேயே எந்நேரமும் வைத்திருக்கிறார்கள். மயக்க மருந்தின் திறன் குறைந்ததும் நோயாளி வலியில் கதறுவார். நர்ஸ் நோயாளிக்கு உடனே மேலும் மயக்க மருந்தைச் செலுத்துவார்.

ரேவதியின் உடல்நிலை பற்றிய சரியான பதில் கிடைக்காமல் குடும்பத்தினர் அனைவரும் தவிக்கின்றனர். ரேவதி பிழைக்கமாட்டாளா என்ற ஏக்கத்துடன் உண்ணாமல், உறங்காமல் அவர்கள் அனைவரும் மருத்துவமனை வாயிலில் காத்துக்கிடக்கின்றனர். மருத்துவமனைப் பணியாளர்களை மீறி நடேசன் ஒரு நாள் தீவிரச் சிகிச்சைப் பிரிவின் டாக்டர் இருக்கும் அறைக்குள் நுழைந்து விடுகிறார். டாக்டரிடம் மகளின் நிலைமை குறித்து கவலையுடன் கேட்கிறார். பத்துலட்சம் ரூபாய் நோட்டுக்கட்டுகளை, ஏராளமான நகைகளை டாக்டரின் மேஜையில் வைக்கிறார். “எவ்வளவு பணம் செலவானாலும் பரவாயில்லை டாக்டர்! எப்படியாவது என் மகளைக் காப்பாற்றுங்கள் என்று கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்கிறார். “எங்களால் ஆன அனைத்து மருத்துவ உதவிகளையும் நாங்கள் உங்கள் மகளுக்கு செய்து வருகிறோம். இதே மருத்துவம்தான் நீங்கள் எங்கே சென்றாலும் கொடுப்பார்கள். உங்கள் பணத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். இது இப்போது  செல்லாத பணம். பணத்துக்கான மதிப்புள்ள இடமும், நேரமும் இதுவல்ல” என்று அமைதியுடன் மருத்துவர் சொல்கிறார். மிகுந்த ஏமாற்றத்துடன் நடேசன் திரும்புகிறார்.

ரேவதி குடும்பத்தார் அனைவரும் ரவியின் மீது மிகுந்த கோபமும், வெறுப்பும் கொண்டுள்ளனர். ஒரு நாள் மாலை மருத்துவமனை வாசலில் அருண்மொழி – ரவி இருவருக்கும் இடையில் நடக்கும் உரையாடல் நாவலின் ஆன்மாபோல் விளங்குகிறது. ரவியிடம் பல கேள்விக் கணைகளைத் தொடுத்து உண்மையை அறிந்து கொள்ள முனைகிறார் அருண்மொழி. “எங்கள் வீட்டுச் செல்லப் பெண் ரேவதியின் வாழ்க்கையைச் சீரழித்துவிட்டாய். இறுதியில் தீயிட்டுக் கொன்றும்விட்டாய். எப்படிடா உன்னை நம்பிவந்த பெண்ணை இப்படிச் செய்ய மனம் வந்தது” என்று கேட்கிறார். ”நான் ரேவதியைக் கொல்லவில்லை அக்கா”, என்று தொடங்கும் ரவி தன்னுடைய நியாயத்தை அவளிடம் சொல்கிறான். “எங்கள் திருமணத்துக்குப் பிறகு என்னை என்றாவது மதித்தீர்களா. கல்யாணமான இத்தன வருஷத்துல ரேவதியோட அப்பாவும் சரி, அண்ணனும் சரி எங்கிட்ட பேசுனதே இல்ல. இங்க இப்ப ஆஸ்பத்திரியில வந்துதான் பேசுனாங்க. நான் பொறுக்கிதான். ஆட்டோ ஒட்டுறவன்தான். தண்ணி அடிக்கிறவன்தான்; நீங்க எல்லோரும் சொல்கிற மாதிரி நான் சோத்துக்கு இல்லாத நாயிதான். நீங்க எல்லோரும் பெரிய படிப்பு படிச்சவங்க. பெரிய வேலையில் இருக்கிறவங்க.. பணம் உள்ளவங்க. எல்லாம் இருக்கு ஒங்ககிட்ட. ஆனா பெரிய மனசு மட்டும் இல்ல” அவனுடைய பேச்சைக் கேட்டு அருண்மொழி வியக்கிறார். ஆச்சரியம் மேலிட ‘இப்படிப் பேச எவ்வளவு திமிர் உனக்கு. நீ சொல்வதற்கு என்ன இருக்கு’ என்று அவனிடம் கேட்கிறார்.

”நிறைய இருக்கு அக்கா. எங்கிட்ட பேசினா என்னா; என்னை உங்க வீட்டுக்குள் விட்டா என்னா; எம்பிள்ளைங்கட்ட பேசுனா என்னா; இதுதான் ரேவதிக்கு வருத்தமா இருந்துச்சி; அதனாலதான் நான் திட்டுவேன். அதனாலதான் எனக்கும் அவளுக்கும் தினமும் சண்டை நடக்கும். நான் சல்லிப் பயன்தான்; இல்லன்னு சொல்லல. சல்லிப்பய சல்லிப்பயலாத்தான் இருப்பான். ஆனா, பெரிய மனுசன் பெரிய மனுசனா இருக்க வேண்டாமா? நான் தினமும் அவளுடைய உடம்புல அடிச்சேன். நீங்க அவளோட மனதில் அடிச்சீங்க. ரேவதிய நான் எரிக்கல. நீங்கதான் எரிச்சிங்க. என்னை குடிகாரப் பன்னி, பிச்சக்காரன், ஆட்டோ ஓட்டுறவன்னு ஒதுங்கிப் போனீங்களே. அதுதான் ரேவதியை எரிச்சது. அவள் அப்பா பத்து லட்சம் பணத்தைக் கொடுத்து இன்று தன் மகள் உயிரைக் காப்பாற்ற நினைக்கிறார். இந்தப் பத்து லட்சத்தை அன்று என்னிடம் தந்திருந்தால் பத்து ஆட்டோ வாங்கி நல்லாப் பிழைச்சிருப்பேன். ரேவதி இறந்திருக்க மாட்டாள். என்று ரவி பேசி முடித்ததும் அருண்மொழி வாயடைத்துப் போகிறாள்.

ரேவதி தனக்குத்தானே தீவைத்துக் கொண்டாளா? அடுப்படியில் நடந்த விபத்தா? ரவி அவளைத் தீவைத்துக் கொளுத்தினானா? நடந்ததை யாரறிவர்? ரேவதி குடும்பத்தினர் அனைவரும் ரவிதான் தீவைத்துக் கொளுத்தியிருக்க வேண்டும் என்று உறுதியாக நம்புகின்றனர். அவனைப் பார்க்கும் நேரத்தில் மட்டுமல்லாது, அவன் இல்லாத நேரத்திலும் அவனையே திட்டிக் கொண்டிருக்கின்றனர். போலீஸ் நடவடிக்கை என்பதில் உறுதியாக இருக்கிறார்கள். ஆனால் ரவியோ அது அடுப்படியில் ஏற்பட்ட விபத்து என்று சாதிக்கிறான். தீவிபத்து என்பதால் யாரும் முறையாகப் புகார் செய்யமாலேயே போலீஸ் கேசாகிறது. ரேவதியிடம் வாக்குமூலம் பெறுவதற்கு மாஜிஸ்டிரேட் வருகிறார். இதனைத் தொடர்ந்து போலீஸ் வாக்குமூலம் பெறுகிறார்கள். அவையிரண்டும் ஒத்துப்போகவேண்டும். குற்றவாளி தப்பிவிடக்கூடாது என்பதற்காக இந்த நடைமுறை இருக்கிறது. எனவே இப்போது ரேவதி தன்னுடைய வாக்குமூலத்தில் என்ன சொல்லப் போகிறாள் என்பதில் கவலையுடன் இருக்கிறார்கள். ரேவதி உண்மையைச் சொன்னால்தான் ரவியைச் சிறைக்குள் தள்ள முடியும். இதை அவள் செய்வாள் என்று ரேவதி குடும்பத்தார் நம்புகின்றனர். போலீசும் எதிர்பார்க்கிறது.

என்னவொரு அதிர்ச்சி! ரேவதி தன்னுடைய வாக்குமூலத்தில் ”நான் அடுப்படியில் வேலை பார்க்கும்போது மேலிருந்த மண்ணெண்ணெய் கேன் கீழே விழுந்ததால் என் சேலையில் தீப்பற்றியது. என் கணவர் உடனே ஓடிவந்து தீயை அணைக்க முயன்றார். மயங்கி விழுந்த என்னை மருத்துவமனைக்கு எடுத்துச் சென்றார். இதுவொரு விபத்து மட்டுமே. நான் தற்கொலைக்கு முயலவில்லை” என்கிறாள். விருத்தாசலம் காவல்நிலைய ஏட்டு கணேசனும், கான்ஸ்டபிள் ஆனந்தகுமாரும் அதிர்ச்சிக்குள்ளாகின்றனர். இந்தப் பொண்ணு கொலைகாரனத் தப்பிக்க விட்டுவிட்டதே என்று அங்கலாய்க்கின்றனர். ரேவதி குடும்பத்தாரைப் பார்த்து “நீங்களாவது இந்தத் திருட்டுப் பையன் மேல் எங்களுக்குச் சந்தேகம் இருக்குனு எழுதிக் கொடுங்கள்; இவன உடனே கைதுசெய்து, கோர்ட்டில் நிறுத்தி சிறையில் அடைக்கிறோம். நான்கு நாளாவது இந்தக் காலிப்பயல் சிறையில் இருக்கட்டும்”. என்கின்றனர்  ”எங்கள் அன்பு மகளே போனபிறகு இந்தப் பயல் என்ன ஆனால் எங்களுக்கென்ன. கோர்ட்டு, கேசுனு அலைய முடியாது” என்று சொல்லி நடேசன் விலகிக் கொள்கிறார்.

கான்ஸ்டபிள் ஆனந்தகுமார் உண்மையான அக்கறையோடு ”தாயை இழந்த குழந்தைகளை என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்” என்று கேட்கிறார். அவரின் இளகிய மனதை, கருணையுள்ளத்தைக் கண்டு அருண்மொழி வியக்கிறார். ”குழந்தைகள் இருவரும் உங்கள் கவனிப்பில் இருக்கட்டும். தாயில்லாக் குழந்தைகளை இந்த அயோக்கியனிடம் விட்டுவிடாதீர்கள். கெடுத்து விடுவான். உலகத்தில பெருசு கடலுன்னு சொல்றாங்க. அது பொய். அம்மாதான் பெருசு. என்று சொல்லி ஆனந்தகுமார் கண்ணீர் வடிப்பது கண்டு அவரை வணங்கி ரேவதி குடும்பத்தினர் நன்றி கூறுகின்றனர். ரவியும் அவன் நண்பர்களும் ரேவதியின் பூதவுடலைப் பெற்றுக் கொண்டு செல்கின்றனர். ரேவதி குடும்பத்தார் காரில் ஏறி மருத்துவமனை வளாகத்தைவிட்டு வெளியேறும்போது மருத்துவமனைக்குள் மற்றுமொரு ஆம்புலன்ஸ் நுழைகிறது. அதுதானே அந்த மருத்துவமனையின் சிறப்பும், இயல்பும்…

பணம் பத்தும் செய்யும் என்று நம்புகிறோம். இல்லை; அதன் பாய்ச்சலுக்கு ஓர் எல்லை இருப்பதை உயிருக்குப் போராடும் சூழலில் உணருகிறோம். ரேவதிக்கு உயிர்ப் பிச்சை கேட்டு மன்றாடும் போது நடேசன் குடும்பத்தினர் அதனை உணர்கின்றனர். பாதாளம் வரை எல்லாம் பணம் பாயாது என்ற கசப்பான உண்மை அவர்களுக்குத் தெரிய வருகிறது. தங்களிடம் இருக்கும் பணம் செல்லாத பணமென்று தெரிந்து கொள்கின்றனர்.

ரவி – ரேவதி திருமணம் சாதி மறுப்புக் காதல் திருமணம் மட்டுமல்ல. வர்க்க வேறுபாடுடையதும்கூட. உயர உயரப் பறந்தாலும் ஊர்க்குருவி பருந்தாக முடியாது. ஏணி வைத்தாலும் ரேவதி வீட்டு வசதியை ரவியால் எட்டிப் பிடிக்க முடியாது. ரவி வீட்டு ஏழ்மையே ரேவதி குடும்பத்தாரை உறுத்தியது. நடேசன் வீட்டு பணத்திமிர் ரவி குடும்பத்தாரிடமிருந்து அவர்களை அந்நியப்படுத்தியது. முதன் முதலாக ரேவதியின் தாய் ரவியின் வீட்டுக்குப் போகும்போதே அது வெளிப்படுகிறது. ரவி வீட்டின் ஏழ்மை கண்டு ரேவதியின் தாய் அமரவாதி முகம் சுளிக்கிறார். அவரைக் காட்டிலும் கூடுதலாக ரவியை ரேவதியின் தந்தையும், அண்ணனும் முற்றிலுமாக வெறுக்கிறார்கள். ஒதுக்குகிறார்கள். அவனைக் கண்டாலே ஒதுங்கிக் கொள்கின்றனர். ரவியிடமிருந்து தங்களைப் பிரித்துக் காணும் வர்க்கப் பெருமையால் மகள், தங்கையை இழக்கவும் தயாராகின்றனர். காதலுக்கு எதிராக சாதிப் பெருமையுடன் வர்க்கப் பெருமையும் சேரும்போது வாழ்க்கை தடம் புரண்டு அனைவரையும் பாதிப்பிற்குள்ளாவதை இந்நாவல் நமக்கு உணர்த்துகிறது.

 

 

படைப்பாளியும் விமர்சகரும் சந்திக்கும் புள்ளி - கவிஞர் சுகுமாரன்

சமகால எழுத்தாளர்களில் நிஜமாகவே சமகாலப் பிரக்ஞை கொண்ட ஒருவராக இமையத்தையே முதன்மைப்படுத்துவேன். சமகாலப் பிரச்சினைகளைச் சமகால மொழியில் எழுதுகிறார். நவீன யுகத்தின் தனி வாழ்க்கை, சமூக வாழ்க்கைச் சிக்கல்களையும் அரசியல் பண்பாட்டுக் களங்களில் உருவாகும் இடர்ப்பாடுகளையும் ஆவண மதிப்பை மீறிய கலைத் திறனோடு படைப்பாக்குகிறார். இன்றைய எழுத்தாளர்களில் கணிசமானவர்கள் நினைவேக்கங்களிலும் கடந்த காலப் பிரதாபங்களிலும் கதைப் பொருளைத் தேடுபவர்களாகவும் அவற்றின் வழியே பழைய மதிப்பீடுகளை வலியுறுத்துபவர்களாகவும் செயல்படும்போது இமையம் தான் வாழும் நிகழ்காலத்தையே தனது சிறுகதைகளிலும் நாவல்களிலும் தொடர்ந்து இடம்பெறச் செய்கிறார். அவரது நெடுங்கதையான ‘பெத்தவன்’, நாவல்களான ‘செல்லாத பணம்’, ‘இப்போது உயிரோடிருக்கிறேன்’ ஆகியவை இதற்கு உதாரணங்கள். இன்றைய காலத்தின் கலைஞனாகப் புதிய மதிப்பீடுகளை முன்வைத்து விசாரணை செய்கிறார். 

இமையத்தின் இதுவரையான படைப்புகளுக்குள் விரிவான பயணத்தை மேற்கொள்கிறது அரவிந்தனின் இந்த நூல். ஒவ்வொரு சிறுகதையையும் ஒவ்வொரு நாவலையும் அவற்றின் மையத்திலிருந்து நுட்பமாக அணுகி மதிப்பிடுகிறார். தானே நாவலாசிரியராகவும்சிறுகதையாளராகவும் விளங்கும் ஒருவர் தனது படைப்பியல் நோக்கத்தை ஒதுக்கிவைத்துவிட்டு இன்னொரு எழுத்தாளரின் எழுத்துகளை, அதுவும் சமகால எழுத்தாளரின் ஆக்கங்களைத் திறனாய்வது அரிது. இந்த நூலின் முதன்மை இயல்பு இது. 

எழுதப்பட்டு இறுதி வடிவம் பெற்ற படைப்பையே தான் திறனாய்வு செய்கிறோம் என்ற கவனத்தை அரவிந்தன் கொண்டிருக்கிறார். தானும் படைப்பாளி என்பதால் எடுத்துக்கொண்டிருக்கும் படைப்பு இப்படி இருந்திருக்கலாம், இப்படி இல்லாமலிருந்திருக்கலாம் என்ற ஊகங்களையும் எதிர்பார்ப்புகளையும் வலியப் புகுத்துவதில்லை. இமையத்தின் படைப்பாக்கம் உச்சம் பெறும் இடங்களையும் சரியும் புள்ளிகளையும் கறாராகவே எடுத்துக்காட்டுகிறார். இது இந்த அணுகுமுறையின் இரண்டாவது குணம். ‘எங் கதெ’ நாவல் (இதை நெடுங்கதை என்றே அரவிந்தன் குறிப்பிடுகிறார்.) மையப் பாத்திரமான விநாயகத்தின் பார்வையிலேயே சொல்லப்படுகிறது. ஆனால் கதை நெடுகிலும் பேசப்படுபவள் கமலா. விநாயகத்தின் விவரிப்புத் தான் கதை. அவனுடைய சித்தரிப்பில் கமலாவின் புற ஆளுமையை வாசகர் அறிந்துகொள்கிறார். ஆனால் விநாயகத்தின் பார்வையில் எழுந்து வரும் கமலா முழுமையானவள் அல்லள். கதை நடத்துபவனின் விருப்பத்துக்கு ஏற்ப முன்னிறுத்தப்படுபவள். கமலாவின் கதையை அவளே சொன்னால்தான் புரிந்துகொள்ள முடியும். அது இமையத்தின் மூலம் சாத்தியப்படுமா என்ற கேள்வியை அரவிந்தன் எழுப்புகிறார். நாவலை முழுமையாக ஏற்றுக்கொண்டு அதன் இன்னொரு சாத்தியத்தை முன்வைப்பதன் மூலம் நாவலைப் பற்றிய மதிப்பீட்டை உருவாக்குகிறார். இது ஓர் உதாரணம். இந்த உதாரணத்தின் விரிவாகவே பிற படைப்புகளைப் பற்றிய கருத்துகளையும் காணலாம்.

தனது படைப்பின் நோக்கம் குறித்தும் இயல்பு குறித்தும் தெளிவான பார்வையுடையவர் இமையம். ஓர் எழுத்தாளனாகத் தான் வாழும் காலத்தின் வாழ்க்கையை நேர்மையாகச் சொல்வதுதான் தனது கடமை என்ற திடமான நம்பிக்கையைப் படைப்புகளில் வெளிப்படுத்துகிறார். தனது விமர்சனத்தின் எல்லைகளையும் வலுவையும் சரியாக உணர்ந்திருப்பவர் அரவிந்தன். இந்த இரு நிலைகளும் சந்திக்கும் புள்ளியில் உருவாகும் இலக்கிய உரையாடலே இந்த நூல். இந்த உரையாடலிலிருந்தே இமையத்தின் படைப்புகளைப் பற்றிய அரவிந்தனின் மதிப்பீடுகள் உயிர்பெறுகின்றன. அந்த மதிப்பீடுகள் தாம் இமையத்தை சார்புகளைத் துறந்த கலைஞனாக முன்னிறுத்துகின்றன. ஒருவகையில் தனது எழுத்தாள அடையாளத்தையும் விலக்கி மானுட இணக்கத்தைப் பேசும் குரலுக்குரியவராக இமையத்தைக் காட்டுகின்றன. இது அரிதானது. ஆனால் இலக்கியத்துக்கு இன்றியமையாதது.

தலித் மாத இதழ் - ஜூன் 2024

இமையம்: அடையாளத்தை அழித்துக்கொள்ளும் கலைஞன்  

ISBN: 978-81-965855-0-1

வெளியீடு - க்ரியா பதிப்பகம்

விலை ரூ. 180

 கைபேசி:+91 7299905950